Zachował autentyczną bryłę i barokowe wyposażenie. Obiekt o znaczeniu regionalnym tworzy zespół o dużych walorach krajobrazowych. 

Historia

Wieś Nosków należała do rodziny Noskowskich herbu Zaręba. W XVI w. była własnością Dobrzyckich, następnie w XVII w. Gajewskich. Najstarsza informacja o parafii pochodzi z 1433 r. Istniejąca wówczas świątynia odbudowana została w 2 poł. XVII w. przez Chryzostoma Dobrzyckiego. Mocno zniszczona świątynia została rozebrana a na jej miejscu w 1749 r. powstał zachowany do dziś nowy drewniany kościół ufundowany przez Józefa Dobrzyckiego. Około 1870 r. przeprowadzona została gruntowna restauracja kościoła. W 1927 r. dobudowano od pd. nową murowaną zakrystię i włączono kruchtę znajdującą się w przyziemiu wieży. Podczas gruntownego remontu w latach 50-tych XX w. wymieniono i uzupełniono podwaliny kościoła, wzmocniono fundamenty oraz przełożono gontowe pokrycie dachu. Kolejne remonty miały miejsce w latach 1980, 1990, 1994 podczas którego odmalowano wnętrze, wybudowano drewnianą kostnicę, zaimpregnowano więźbę, ściany oraz pokrycie dachowe. 

Opis

Nosków wieś oddalona jest o ok. 8 km na pd.- zach. od Jarocina. Położona przy drodze do Pogorzeli znajduje się w powiecie jarocińskim, w gminie Jaraczewo. Kościół pw. Świętej Trójcy usytuowany w pd.-zach. części wsi przy skrzyżowaniu dróg, na przedłużeniu drogi prowadzącej do Ruska. W pobliżu kościoła znajduje się zabytkowa drewniana dzwonnica z XVIII w. i współczesna murowana kaplica przedpogrzebowa. Całość ogrodzona murem z kamienia, w którym od pd. znajduje się brama główna a od wsch. i zach. dwie boczne furtki. Poza ogrodzeniem kościoła, usytuowana jest plebania i Dom Katolicki. 

Kościół jest orientowany, jednonawowy wzniesiony na planie prostokąta z równym niewyodrębnionym zamkniętym trójboczne prezbiterium. Od pd. do prezbiterium dobudowana została czworoboczna zakrystia. 

Kościół przykryty jest dachem dwuspadowym nad prezbiterium z zamknięciem trójpołaciowym. Nad zakrystią dach trójspadowy. Wszystkie połacie pokryte zostały gontem. Nad całością dominuje wieża wtopiona w zach. część nawy nakryta dachem namiotowym i zwieńczona ażurowym metalowym krzyżem. 

Budowla jest drewniana, konstrukcji zrębowej z wieżą konstrukcji słupowej. Wszystkie ściany obustronnie wzmacniane lisicami, która od zewnątrz artykułowane widocznym oszalowany.

Otwory okienne, portale drzwi zachowały oryginalne kształty, podziały i materiał. 

Wnętrze jest jednoprzestrzenne, zamknięte trójbocznie. Prezbiterium zaakcentowane wyprofilowaną belką tęczową, na której barokowa grupa Pasyjna. W zachodniej części nawy znajduje się empora muzyczna z ażurową balustradą, nadwieszona na profilowanych belkach i wparta na dwóch słupach.

Wewnątrz strop z fasetą ozdobioną fryzem ornamentalnym z wkomponowanymi tondami z wizerunkami świętych i symbolami eucharystycznymi wykonana przez Wiktora Gosienieckiego w 1928 r. Na środku stropu nawy kompozycja nawiązuje do symboliki Maryjnej z motywami wici roślinnej.

Barokowe wyposażenie kościoła obejmuje ołtarz główny z poł. XVII w. z rzeźbami św. Barbary i Marii Magdaleny. Dwa ołtarze boczne z ok. 1720 r. z obrazami MB z Dzieciątkiem i Chrystusa w koronie cierniowej rokokową ambonę i chrzcielnicę z 1 poł. XVII w. 

Zabytek dostępny z zewnątrz. Możliwość zwiedzania wnętrza świątyni po wcześniejszym uzgodnieniu telefonicznym. Bliższe informacje oraz godziny Mszy Św. podane są na stronie internetowej diecezji kaliskiej.

Oprac.: Radomiła Banach, OT NID w Poznaniu, 25-09-2017 r.