pałac - Zabytek.pl
Adres
Mirosławice, Kryształowicka
Lokalizacja
woj. dolnośląskie, pow. wrocławski, gm. Sobótka - obszar wiejski
Historia
Klasycystyczny pałac wzniesiony został w l. 1801-1811 dla hrabiego Gottloba Siegiesmunda von Zeidlitz-Leipe, na wschód od dawnego dworu, który wraz z dobrami ziemskimi w Mirosławicach pozostawał od 1770 r. w rękach rodziny von Zeidlitz-Leipe z linii Bankwitz (z siedzibą rodową w Kraskowie). Pałac posadowiono w eksponowanym miejscu i powiązano widokowo ze Ślężą oraz założonym wówczas parkiem krajobrazowym (projekt ogrodnika I.G. Schwarzera).
Pierwotny projekt pałacu autorstwa królewskiego inspektora budowlanego Wilhelma Bodego zmieniony został przez mistrza budowlanego Antona Raschke. Pawilony boczne i galerie wybudowano wg projektu architekta G. Wincklera, pawilony w l. 1911-13 nadbudowano o mezzanino. W l. 1972-73 przeprowadzono remont budowli i jej częściową przebudowę, zmieniono układ wnętrz m.in. w pawilonie wschodnim, gdzie pierwotnie znajdowała się wielka sala. W 1999 r. nowy właściciel pałacu rozpoczął prace remontowo-adaptacyjne.
Opis
Pałac posadowiony na niewysokim wzniesieniu nad strumieniem Czarna Woda, od południa otoczony parkiem krajobrazowym, z otwarciem widokowym na Ślężę. Na północny-zachód od pałacu usytuowany jest folwark, ze spichlerzem wybudowanym na pocz. XIX w. przy wykorzystaniu reliktów wcześniejszego dworu.
Pałac murowany, tynkowany, o rozczłonkowanej bryle, z fasadą zwróconą na północ. Złożony z dwukondygnacyjnego korpusu na rzucie prostokąta oraz dwóch prostokątnych pawilonów od wschodu i zachodu, jednokondygnacyjnych, podwyższonych o mezzanino (l. 1911-1913), połączonych z korpusem jednoosiowymi galeriami. Korpus i pawilony nakryte ceramicznymi dachami czterospadowymi; nad korpusem belweder. W fasadzie wgłębny, dorycki portyk kolumnowy oraz dwie nisze, nad którymi umieszczone duże płyciny z płaskorzeźbionymi gryfami w układzie antytetycznym. Na architrawie inskrypcja „FORTUNATUS, QUI COLLIT DEOS AGRESTES”. Południowa elewacja pałacu poprzedzona tarasem, dekorowana dwoma płycinami z płaskorzeźbionymi scenami: Mianowania Quintusa Fabiusa Maximusa dyktatorem oraz Tańca bachantek. Elewacje w przyziemiu boniowane, ujęte pasami gzymsowymi. Galerie otwarte ku północy, z filarami o kanelowanych trzonach. W elewacji bocznej pawilonu wschodniego trójosiowy, dorycki portyk z archiwoltą, poprzedzony schodami.
Korpus trójtraktowy, galerie i pawilony dwutraktowe. W korpusie na osi prostokątna sień, za którą usytuowany owalny westybul skomunikowany z klatką schodową o kręconych schodach. Westybul na piętrze kryty kopułą ozdobioną kasetonami, które wypełniają rozety. W pawilonie zachodnim owalna sala; w pawilonie wschodnim sala z renesansowym kominkiem i neobarokową boazerią z 1913 roku.
Zabytek niedostępny, własność prywatna.
Oprac. Beata Sebzda, OT NID we Wrocławiu, 27.11.2014 r.
Rodzaj: pałac
Styl architektoniczny: klasycystyczny
Materiał budowy:
ceglane
Forma ochrony: Rejestr zabytków, Ewidencja zabytków
Inspire id: PL.1.9.ZIPOZ.NID_N_02_BK.85815, PL.1.9.ZIPOZ.NID_E_02_BK.114225