Historia

Zamek wybudowany w 4. ćw. XIII w. lub tuż po 1319 r. przez biskupa wrocławskiego. Przedmiot sporu biskupa z Janem Luksemburskim, którego wojska w 1339 zajęły zamek. W 1358 r. biskup sprzedał zamek Konradowi I oleśnickiemu. Zamek zniszczony przez husytów w 1432. Kupiony w 1494 r. przez von Kurzbachów, modernizowany po pożarze 1536. Od 1590 własność rodziny von Maltzan. W XVII w. na miejscu bramy wschodniej powstał nowy budynek. Po pożarze 1797 r. odbudowany w stylu neogotyckim (architekt Leonhard Schätzel ?), użytkowany jako przędzalnia, farbiarnia i teatr dworski. Od poł. XIX w. w ruinie. Badania archeologiczne 1986-1988.

Opis

Ruina położona na południowym brzegu Baryczy, na zachód od miasta, na niewielkim, sztucznie uformowanym wzniesieniu w parku pałacowym. Murowany z cegły o układzie gotyckim oraz barokowej, uzupełnienia z cegły fabrycznej. Gotycko-renesansowy, z elementami baroku i wczesnego neogotyku. Na planie nieregularnego wieloboku, otoczonego murem, częściowo czytelnymi fosami i wałami i wjazdem od wschodu, prowadzącym na dziedziniec wewnętrzny. Po pd. stronie dziedzińca relikty trójkondygnacyjnej wieży mieszkalnej z 4. ćw. XIII w., wzniesionej na planie prostokąta, z zachowanym nowożytnym sklepieniem kolebkowym, na pocz. w. XVI rozbudowanej w kierunku wschodnim. Od zach. i pn. dwa jednoprzestrzenne skrzydła z pocz. w. XVI. W skrzydle pn. resztki wielkiej sali wspartej na centralnym filarze. Na elewacjach pd. i wsch. zachowane relikty ślepych, prostokątnych neogotyckich okien ze śladami polichromii.

Dostępny dla zwiedzających z zewnątrz.

Oprac. Grzegorz Grajewski, OT NID we Wrocławiu, 21.10.2014 r.