poł. XVIII w. z cennym barokowym wyposażeniem. Kościół w Milejczycach nawiązuje swą architekturą i rozplanowaniem wnętrza do bezwieżowych murowanych kościołów barokowych.

Historia

Pierwszy kościół drewniany w Milejczycach ufundował król Zygmunt Stary w 1529 r. Kolejna drewniana świątynia została zniszczona w 1657 r. przez Szwedów i Kozaków. W 1660 r. na ruinach poprzedniej wzniesiono następną budowlę. Obecny drewniany obiekt wybudowano w latach 1740-1744. Był on gruntownie remontowany w latach 1782, 1829 i 1856. W wyniku represji po powstaniu styczniowym kościół zamknięto a budowle i grunty przekazano Cerkwi prawosławnej. Następnie w 1866 r. kościół został zamieniony na cerkiew pw. Świętego Ducha. Świątynia została rewindykowana w 1917 r. a w 1921 r. dokonano ponownej erekcji parafii katolickiej. Ważniejsze remonty miały miejsce w latach 1925, 1942, 1955. 1969.

Opis

Obiekt usytuowany w północno-zachodniej części wsi, 125 metrów na wschód od drogi wojewódzkiej nr 693, po północnej stronie ul. Kościelnej. Kościół orientowany, wzniesiony na planie prostokąta z krótkim węższym prezbiterium zamkniętym prosto, którego cześć zachodnia wtopiona w bryłę korpusu między zakrystię i skarbczyk. Dach nad korpusem głównym i prezbiterium dwuspadowy, nad zakrystią i skarbczykiem dachy pulpitowe. Na kalenicy, czworoboczna wieżyczka na sygnaturkę zwieńczona ośmiobocznym hełmem. Kościół drewniany, konstrukcji zrębowej wzmocnionej lisicami, szalowany ustawiony na podmurówce kamiennej, kryty gontem, wieżyczka na sygnaturkę pobita blachą. Elewacje z profilowanym gzymsem podokapowym wydzielającym trójkątne szczyty fasady i prezbiterium. Wejście główne w fasadzie poprzedzone i osłonięte daszkiem na kolumienkach. Wnętrze jednonawowe przykryte stropem płaskim, prezbiterium pozorną kolebką. W zachodniej części drewniany chór muzyczny oparty na dwóch słupach. Wewnątrz cenne barokowe ołtarze.

Obiekt dostępny dla zwiedzających poza godzinami nabożeństw.

Oprac. Grzegorz Ryżewski, OT NID w Białymstoku, 07.11.2014 r.