XVII w. a w pocz. XIX w. (1803 lub 1811) uległa przebudowie, podczas której ze starej cerkwi pozostawiono jedynie sanktuarium. Wg innych informacji wybudowano ją w 1803 lub 1811 r., a przebudowano w latach 80. XIX w. Od 1947 r. cerkiew pozostaje nieużytkowana. W latach 60. XX w. jej wyposażenie przewieziono do Muzeum-Zamku w Łańcucie. Architektura świątyni nie posiada ściśle określonych cech stylowych i oparta jest na ogólnym kanonie tradycyjnego drewnianego budownictwa cerkiewnego z widocznymi wpływami drewnianej architektury kościelnej. Cerkiew usytuowana na niewielkim wzniesieniu w środkowej części wsi, po południowej stronie drogi do Tuchli. Na terenie cerkiewnym zachowane pozostałości cmentarza. Cerkiew orientowana, drewniana, konstrukcji zrębowej, z przedsionkami o konstrukcji słupowo-ramowej. Nawa i zakrystia łączone z sanktuarium „na słup”. Łącza ciesielskie w sanktuarium „na zamek”, w nawie i babińcu „na jaskółczy ogon”. Cerkiew posiada układ trójdzielny sanktuarium-nawa-babiniec z szeroką nawą na planie zbliżonym do kwadratu, znacznie węższym sanktuarium na rzucie wydłużonego prostokąta zamkniętym od wsch. trójbocznie oraz krótkim babińcem na rzucie prostokąta tej samej szerokości co sanktuarium. Do sanktuarium dostawiona od strony pn. zakrystia, do babińca prostokątne kruchty od strony pn. i zach. Ściany sanktuarium, nawy i babińca tej samej wysokości przekryte odrębnymi dachami. Nawę wieńczy niewysoki ośmioboczny, zrębowy tambur nakryty ośmiopołaciowym dachem namiotowym z latarnią. Nad babińcem dach dwuspadowy, nad sanktuarium – wielospadowy. Kruchty i zakrystia znacznie niższe od głównych członów budowli, nakryte dachami dwuspadowymi oraz pulpitowym (kruchta pn.). Ściany szalowane pionowo z listwowaniem. Dachy i tambur obite blachą. Wnętrza sanktuarium i babińca otwarte do nawy na całej ich szerokości. We wnętrzach sklepienia i stropy deskowe: w sanktuarium sklepienie kolebkowe, w nawie eliptyczna kopuła, w babińcu strop płaski. Przy zach. ścianie babińca chór śpiewaczy. Polichromia figuralna (częściowo iluzjonistyczna) zachowana częściowo na ścianach nawy, tamburze i sklepieniu kopuły, ścianach babińca oraz balustradzie chóru śpiewaczego.