Według tradycji obiekt zbudowany został jako kaplica w 1529 r. Po przejściu księcia brzeskiego na protestantyzm w połowie XVI w., kościół w Miechowej przejęli ewangelicy. W ich posiadaniu był do 1945 r. Obecnie jest własnością parafii rzymskokatolickiej pw. św. Augustyna w Kostowie (dekanat trzcinicki w diecezji kaliskiej).

Historia

W 1628 r. kościół przebudowano z fundacji ówczesnego patrona świątyni Baltazara von Frankenberg. Wówczas do kaplicy, którą zaadaptowano na prezbiterium, dobudowano nawę (nieznacznie wyższą od prezbiterium) w konstrukcji zrębowej. W latach późniejszych dostawiono kruchtę ryglową. Najprawdopodobniej w 1753 r. dobudowano wieżę w konstrukcji słupowej nakrytą późnobarokowym hełmem z latarnią. Kościół jest orientowany, o ścianach zewnętrznych szalowanych deskami w układzie pionowym i zamknięty dachem krytym gontem.

Wnętrze pokryte dekoracją malarską z motywami wici roślinnej i iluzjonistycznie przedstawionym niebem na stropie.  Jest to przykład charakterystycznej dla drewnianych kościołów twórczości ludowej, czerpiącej z renesansowych wzorców. Wyposażenie kościoła jest stylowo jednorodne. Na szczególną uwagę zasługują późnorenesansowy architektoniczny ołtarz i ambona o bogatej dekoracji z postaciami świętych Piotra i Pawła oraz czterech ewangelistów. Z pierwotnego wyposażenia zachowała się również chrzcielnica 

z malowanymi przedstawieniami cnót teologicznych oraz ława kolatorska o malowanym przedpiersiu. Cenna jest również stolarka okienna i drzwiowa, bogato zdobiona dekoracją malarską. 

Kościół odnawiany był w latach: 1753, 1911, 1941, 1958, 1997-1999 i 2004-2006. W latach 80. XX w. wymieniono gont, a ok. dziesięć lat później na ścianach prezbiterium i zakrystii założono nowe tynki oraz wykonano betonową wylewkę. Największy remont przeprowadzono w ostatnich latach ze względu na poważne biologiczne zniszczenia drewna. W 2008 r. kościół został laureatem ogólnopolskiego konkursu „Zabytek zadbany”. 

Opis 

Kościół pw. św. Jacka usytuowany na niewielkim wzniesieniu w otoczeniu starych lip, w pd.-zach. krańcu wsi. Od zachodu graniczy z niewielkim, czynnym cmentarzem przykościelnym. Został wzniesiony w konstrukcji zrębowej, z ręcznie ociosanych bali na niskiej podmurówce. Rzut kościoła złożony jest z nawy na planie zbliżonym do kwadratu, węższego prezbiterium zamkniętego od wschodu ścianą prostą, z prostokątną zakrystią od północy oraz kwadratową kruchtą w konstrukcji szkieletowej od zachodu. Zwarta bryła charakteryzuje się czytelnym podziałem na część nawową i prezbiterialną, krytych osobnymi dachami dwuspadowymi o zróżnicowanej wysokości kalenicy oraz dominantą w formie wieży w konstrukcji słupowej, którą nabudowano nad zachodnią częścią nawy i zwieńczono barokowym hełmem z latarnią. Ściany zewnętrzne świątyni oszalowano deskami w układzie pionowym, z listwami na styku. Południową ścianę prezbiterium wzmocniono lisicami.

Wnętrze kościoła przykryte zostało stropem płaskim, podbitym do belek stropowych. Podsufitkę z desek pokryto polichromią z iluzorycznym przedstawieniem nieba. Ta prosta, ale metaforyczna dekoracja jest dziełem lokalnych malarzy z XVII wieku. Nad środkową partią chóru wykonano sklepienie pozorne o głębokim łuku odcinkowym. W nawie podbudowę wieży uzyskano przy pomocy słupów i lisic pomiędzy którymi umieszczono ukośne przypory w formie mieczowań. Drewniane empory i chór muzyczny z dekoracją malarską, wsparte zostały na ośmiu profilowanych słupach z ażurowymi balustradami. W części prezbiterialnej i zakrystii, umieszczono niewielkie prostokątne otwory okienne, natomiast w części nawowej znajdują się nieco większe okna zamknięte łukiem odcinkowym. Całość stolarki okiennej zabezpieczono kutymi kratami z zadziorami. Dach wykonano w konstrukcji płatwiowo-jętkowej. 

Wystrój wnętrza świątyni pochodzący z 1628 roku ma charakter późnorenesansowy. Spośród zachowanego wyposażenia kościoła na szczególną uwagę zwraca: architektoniczny ołtarz główny z kartuszami herbowymi fundatorów, ambona o bogatej dekoracji z motywami okuciowymi i kaboszonami, oraz ławy o polichromowanych przedpiersiach.

Zabytek ogólnodostępny z zewnątrz.

Oprac. Joanna Banik, Katarzyna Latocha, OT NID w Opolu, 10.05.2019 r.