Pomimo modyfikacji, jaką było dobudowanie do niego na początku XX wieku części zachodniej, budynek zachował swój wystrój zarówno zewnętrzny, jak i wewnętrzny.

Historia

Spichlerz w Mąkoszycach zbudowany został na początku XIX wieku, kiedy właścicielem wsi i majątku była von Czaplicka z domu Urban. W późniejszym czasie z jej fundacji zbudowana została również gorzelnia i prawdopodobnie założony został park krajobrazowy. W roku 1866 Mąkoszyce stały się własnością rodziny berlińskiego bankiera Moritza Landsberga. Wtedy też najprawdopodobniej zbudowana została neogotycka siedziba; spalona w 1947 roku, a w latach późniejszych rozebrana. Landsbergowie byli właścicielami majątku aż do czasu II wojny światowej, a po tym okresie zespół rezydencjonalno-folwarczny przekształcony został w PGR Mąkoszyce. Obecnie część zabudowań oraz teren dzierżawione przez spółkę.

Opis

Zespół rezydencjonalno-folwarczny znajduje się w północno-zachodniej części miejscowości. Składa się niejako z dwóch części: rezydencjonalnej, której centrum niegdyś stanowiła, położona tuż przy parku, neogotycka siedziba rodziny Landsberg otoczona budynkami rządcówki, kuźni i spichlerza; oraz z części folwarcznej ze stodołami, oborami, stajniami, chlewikami i mieszkaniami dla robotników oraz pastwiskiem i ogrodami. Główny wjazd na teren założenia znajdował się po stronie południowo-wschodniej. Budynek spichlerza wzniesiony został w południowej części założenia w niewielkiej odległości od rządcówki i terenu, na którym znajdowała się siedziba właściciela. Na północ od niego znajduje się jedna ze stodół, a na wschód stajnia koni wyjazdowych i wozownia. Spichlerz zbudowany został w dwóch etapach: na początku XIX wieku postawiona została obecna część wschodnia - wzniesiona na planie prostokąta z wejściem od wschodu na dłuższym boku, zaś na początku XX wieku dobudowano, stanowiącą jej przedłużenie, prostokątną część zachodnią. Budynek jest murowany z cegły na kamiennym cokole. Dwukondygnacyjny, w części wschodniej z dwukondygnacyjnym poddaszem. Dziewiętnastowieczna część nakryta jest dachem siodłowym, dwudziestowieczna dachem płaskim. Elewacje odzwierciedlają etapy powstawania obiektu; frontowa, pięcioosiowa artykułowana jest prostokątnymi otworami okiennymi w opaskach i pionowymi, boniowanymi pasami w narożnikach i osiach międzyokiennych. Oś środkowa, w której znajduje się wejście, ujęta jest dwoma parami półkolumn i zwieńczona półkoliście łamaną połacią dachu. Elewacje boczne w części wschodniej artykułowane są jedynie otworami okiennymi, w części zachodniej dekorowane są dodatkowo wykonanymi w tynku opaskami. Podobnie artykułowana jest elewacja tylna. Wnętrze spichlerza składa się z dwóch pomieszczeń połączonych wewnętrznym przejściem. Poszczególne kondygnacje (cztery w części wschodniej i dwie w zachodniej) połączone wewnętrznymi schodami, nakryte są belkowymi stropami wspartymi na drewnianych podciągach i słupach z mieczami.

Zabytek dostępny z zewnątrz.

Oprac. Aleksandra Ziółkowska, OT NID w Opolu, 21.10.2015 r.