Niemodlina i Szydłowca Śląskiego. W kościele jeszcze w XIX wieku znajdowały się pełnopostaciowe drewniane figury fundatorów oraz krypta, w której ich pochowano. W jego wnętrzu zachowały się renesansowe polichromie w prezbiterium, ambona (k. XVI w.), której kosz pierwotnie wsparty był na rzeźbie św. Krzysztofa oraz późnobarokowy ołtarz główny z obrazem Sebastiniego.

Historia

Pierwsze wzmianki o drewnianym kościele w Kujawach pochodzą z 1447 roku; obecny, murowany kościół ufundowany został przez protestanckich właścicieli Kujaw, Baltazara Pückler von Groditz i jego małżonkę Poliksenę w 1583 r. Ok. połowy XVII wieku kościół przechodzi w ręce katolików, a pod koniec wieku XVII zostaje poświęcony. W okresie pomiędzy rokiem 1679 a 1730 do kościoła dobudowano dwie kaplice boczne, a podczas remontu w latach 1936-39 przedłużono nawę kościoła i dobudowano nawy boczne. Wtedy też wieża kościoła została odtworzona zgodnie z renesansowym pierwowzorem.

Opis

Kościół znajduje się przy ulicy Prudnickiej w centrum miejscowości, na owalnym placu otoczonym kamiennym ogrodzeniem z dwoma bramkami: współczesną od wschodu i renesansową po stronie zachodniej. W pobliżu kościoła znajduje się XIX wieczny pałac Tiele-Wincklerów. Świątynia jest orientowana. Zbudowana została na planie prostokąta z nieznacznie wysuniętą na wschód nawą główną i krótkim, trójbocznie zamkniętym prezbiterium. Przy południowej ścianie prezbiterium umieszczona została zakrystia, a nad nią loża kolatorska. Na wysokości drugiego przęsła nawy znajdują się kaplice boczne (południowa pw. św. Barbary i północna pw. św. Józefa). Po stronie zachodniej znajduje się czworoboczna wieża. Kościół jest murowany z cegły na kamiennej podmurówce, oskarpowany i otynkowany z elewacjami o dekoracji ramowej i otworami okiennymi zamkniętymi łukiem pełnym (w prezbiterium i nawie głównej) oraz okrągłymi (w nawach bocznych, kaplicach i w dolnej kondygnacji wieży). Wokół kościoła, pod gzymsem koronującym znajduje się fryz konsolkowy. Korpus kościoła nakryty jest dachami siodłowymi (wielopołaciowymi nad zamknięciami prezbiterium i kaplic bocznych) i dachem pulpitowym nad zakrystią. Głównym akcentem elewacji zachodniej jest czworoboczna, trójkondygnacyjna wieża z podcieniami w dolnej kondygnacji, nakryta hełmem z latarnią. Nawa główna i prezbiterium nakryte są sklepieniami kolebkowymi z lunetami i siatką stiukowych żeber. Sklepienie prezbiterium dekorowane jest renesansową polichromią z 1595 roku (odnowioną i mocno przemalowaną w połowie XX wieku) z motywami groteskowymi i arabeskowymi oraz z medalionami, w których znajdują się anioły z Arma Christi. Polichromia nawy głównej, utrzymana w charakterystyce renesansowej ze stylizowaną wicią roślinną, pochodzi z poł. XX wieku. Znaczącym elementem wystroju wnętrza jest renesansowa ambona dekorowana płaskorzeźbionymi scenami z życia Chrystusa i Marii oraz postaciami Apostołów, a także późnobarokowy ołtarz główny, w którym znajduje się namalowany w 1776 roku przez Franciszka Sebastiniego obraz Trójcy Świętej.

Zabytek dostępny.

Oprac. Aleksandra Ziółkowska, OT NID w Opolu, 5.01.2015 r.