Posiada piękne wnętrze bogato zdobione polichromią powstałą ok. poł. XVIII w. i w 1 poł. XIX w.

Historia

Pierwsze wzmianki o Kozłowicach pochodzą z 1423 r. i nie zawierają informacji o kościele. Świątynia istniała w Kozłowicach w 2 poł. XVII w., co potwierdzają wzmianki w protokołach powizytacyjnych oraz napisy na dzwonach odlanych w 1651 r., znajdujących się obecnie na terenie Niemiec. Według miejscowej legendy kościół wzniesiono pierwotnie we wsi Chudoba, jednak stał się on przedmiotem karcianej rozgrywki i po przegranej - został rozebrany na części i furmankami przewieziony na nowe miejsce. W 1744 r. dobra kozłowickie stały się własnością rodziny Paczyńskich, którzy w 2 poł. XVIII w. sfinansowali wykonanie dekoracji malarskiej we wnętrzu kościoła - w malowanym kartuszu nad dawnym, południowym wejściem widnieje data „1762”, na chórze muzycznym znajdują się dwa kartusze herbowe: Topór i Ciołek. Według inskrypcji na tylnej ścianie ołtarza głównego, został on odnowiony w 1848 r. przez zakrystianina Jana Klechę. W 1908 r. przeprowadzono remont kościoła, w 1942 r. miała miejsce ponowna jego konsekracja. Za datę utworzenia parafii w Kozłowicach uznaje się rok 1957, wcześniej wchodziła ona w skład parafii w Gorzowie Śląskim. W 2005 roku kościół został laureatem konkursu generalnego konserwatora zabytków pn. "Zabytek Zadbany".

Opis

Do kościoła prowadzi lipowa aleja, a od północy przylega cmentarz parafialny, z alejkami wyłożonymi kostką granitową. Orientowany, z krótką, niemal kwadratową nawą, do której od wschodu przylega trójbocznie zamknięte prezbiterium wraz z zakrystią, a od strony zachodniej - kwadratowa wieża. Kościół o zwartej, harmonijnej bryle. Niska wieża kryta jest dachem namiotowym, nawa - dachem dwuspadowym, niższe prezbiterium i zakrystia z lożą kolatorską na piętrze są równej wysokości, kryte dachami wielopołaciowymi. Loża jest dostępna od zewnątrz schodami, do wnętrza kościoła otwarta prostokątnym otworem. Drewniany kościół został wzniesiony w konstrukcji zrębowej, na nowszej podmurówce, z wieżą w konstrukcji słupowej. Ściany nawy wzmocnione są lisicami. Elewacje korpusu szalowane są gontem, wieży - deskami w układzie pionowym. Dachy kryte są gontem. We wnętrzu znajduje się pozorne sklepienie kolebkowe, nad nawą nieco wyższe. Płaskie odcinki stropowe przy ścianach nawy podparte są dwiema parami słupów; dwuczęściowych, z podwójnymi bogato zdobionymi głowicami. Pozostałe stropy w kościele - belkowe. Otwory okienne prostokątne, w prezbiterium okrągłe. Wnętrze pokrywa bogata polichromia, pochodząca z XVIII w. w prezbiterium i nawie, z pocz. XIX w. - na sklepieniach. Na ścianach malowana jest dekoracja o motywach architektonicznych, kartusze herbowe, ornamenty regencyjno - rokokowe, postaci świętych we wnękach, itp. Na sklepieniu prezbiterium i nawy malowidła z przedstawieniami figuralnymi na tle nieba. W tęczy znajdują się dwie belki, do których przymocowany jest drewniany krucyfiks. Chór muzyczny z parapetem wybrzuszonym w części środkowej, wsparty na ozdobnych słupach. Ołtarz główny w stylu późnobarokowym (1 poł. XVIII w.), architektoniczny, z rzeźbami i obrazami w jednolitej stylistyce.

Z zewnątrz ogólnodostępny, wnętrza dostępne podczas nabożeństw lub po uzgodnieniu z księdzem proboszczem.

Oprac. Ewa Kalbarczyk-Klak, OT NID w Opolu , 2.09.2014 r.