Jest nośnikiem wielowiekowej tradycji budowlanej oraz cennym elementem krajobrazu kulturowego wsi opolskiej. Jedna z nielicznych w regionie świątyń jednoprzestrzennych, będąca realizacją protestanckiej koncepcji „domu modlitwy”.

Historia

Kościół w Komorznie istniał już w XII w., należał wówczas do klasztoru św. Wincentego. Obecny został wzniesiony w 1753 r. przez cieślę Christiana Kihla z Namysłowa, o czym świadczy napis na belce podtrzymującej chór muzyczny. Wieża pochodzi prawdopodobnie z wcześniejszego kościoła z przełomu XVI i XVII w. W latach 1530 - 1945 kościół w Komorznie należał do ewangelików, obecnie pełni funkcję filii parafii rzymsko - katolickiej pw. Trójcy Świętej w Krzywiczynach. Kościół był wielokrotnie remontowany, m.in. w 1983 r. założono wzmacniające ściągi. W 1985 wnętrze pokryte zostało drewnianą boazerią.

Opis

Kościół jest orientowany, położony w północno - zachodniej części wsi, ok. 200 m na północ od głównej drogi. Około 200 m na zachód od niego znajduje się pałac z zabudowaniami folwarcznymi, pałacowy park otacza od strony południowej i zachodniej teren kościoła. Rzut kościoła składa się z wydłużonego, zamkniętego trójbocznie od wschodu prostokąta, do którego od północy przylega zakrystia z lożą kolatorską na piętrze, od południa kruchta z dojściem na emporę, a od zachodu - wieża na rzucie zbliżonym do kwadratu, nie związana komunikacyjnie z wnętrzem kościoła. Bryłę tworzy jednolity korpus kryty dachem siodłowym z trzema niewielkimi połaciami od wschodu. Do korpusu przylegają dwukondygnacyjne przybudówki kryte dachami jednospadowymi, płynnie łączącymi się z głównymi połaciami. Wieża o ścianach zwężających się nieznacznie ku górze sięga wysokością do kalenicy dachu, sama zwieńczona jest ośmiobocznym dachem namiotowym zakończonym chorągiewką. Dolna część wieży ujęta jest sięgającym szeroko fartuchem. Zewnętrzne schody prowadzące na emporę i lożę kolatorską są nakryte daszkami. Kościół wzniesiono z drewna, w konstrukcji zrębowej, na ceglanym podmurowaniu. Wieża posiada konstrukcję słupową, wspartą na masywnym środkowym słupie, tzw. królu. Dachy i fartuch przy wieży pokryte są gontem; ściany wieży, przybudówek i północnej elewacji - szalowane deskami w układzie pionowym. Nad salowym wnętrzem kościoła znajduje się wysokie pozorne sklepienie kolebkowe, o krzywiźnie zniekształconej nałożoną boazerią. Nad bocznymi pomieszczeniami i w wieży - stropy belkowe. Wzdłuż ścian (oprócz trójbocznego zamknięcia) ciągną się nadwieszone, połączone ze sobą empory, z których południowa sięga tylko do połowy długości ściany. Wyposażenie pochodzi w większości z poprzedniego kościoła. Składa się ono z barokowego ołtarza głównego z ok. poł. XVII w., z płaskorzeźbą Ostatniej Wieczerzy między skręconymi kolumnami zdobionymi winoroślą, z figurami św. Piotra i Pawła w uszakach i apostołami w łodzi w predelli; a także pochodząca z tego samego czasu ambona z architektonicznymi podziałami i malowanymi scenami biblijnymi, regencyjne organy, chrzcielnica, itp.

Zabytek dostępny. Zwiedzanie wnętrz po wcześniejszym uzgodnieniu telefonicznym

Oprac. Ewa Kalbarczyk-Klak, OT NID w Opolu, 24.10.2014 r.