Historia

Budynek wzniesiony w 1909 roku, zaprojektowany prawdopodobnie przez Józefa Gidlewskiego, właściciela obiektu. Przed II wojną światową kamienicę kupiła kuria diecezjalna. W 1966 roku, po wywłaszczeniu, mieściło się tu przedszkole. W 1997 roku kuria odzyskała budynek i od 1998 roku przeznaczyła go na siedzibę katolickiej szkoły podstawowej. Po przeniesieniu szkoły kamienica stała pusta, do momentu wydzierżawienia jej przez bank i utworzenia w niej w 2001 roku siedziby filii. Wtedy również wykonano remont generalny obiektu połączony z adaptacją wnętrza oraz prace konserwatorskie. Przebudowano także gruntownie i rozbudowano oficynę, która pierwotnie była dwukondygnacyjnym, jednotraktowym budynkiem z jednospadowym dachem.

Opis

Budynek usytuowany w obecnym centrum miasta, u początku głównej ulicy miasta (ulica Sienkiewicza), przy jej zbiegu z ulicą św. Leonarda. Od strony zachodniej do głównego budynku przylega przebudowana oficyna, a dalej rozpoczyna się zabudowa pierzejowa ulicy. Na wschodniej części działki znajduje się placyk z zielenią i parkingiem (prawdopodobnie dawniej część ogrodowa). Od strony północnej budynek styka się z zabudową ulicy św. Leonarda. Stylem kamienica nawiązuje do eklektyzmu. Główny budynek wzniesiony na planie zbliżonym do prostokąta, z dwutraktowym układem pomieszczeń i wydzieloną klatką schodową. Jest on dwukondygnacyjny, częściowo podpiwniczony, z trójspadowym dachem. Oficyna (rozbudowana i przebudowana) jest budynkiem dwukondygnacyjnym o współczesnej architekturze. Mury fundamentowe i piwnic wykonane z kamienia łamanego, a ściany konstrukcyjne parteru i piętra oraz kominy z cegły ceramicznej na zaprawie wapiennej. Sklepienia piwnic odcinkowe, z cegły ceramicznej na zaprawie wapiennej; nad parterem i piętrem stropy z prefabrykatów żelbetowych na belkach stalowych. Dach drewniany w konstrukcji drewnianej płatwiowo - kleszczowej, kryty ocynkowaną blachą płaską. Fasada budynku głównego pięcioosiowa, z dwoma ryzalitami po bokach, z licem z żółto-brązowej cegły klinkierowej i cokołem z lokalnego piaskowca. Elewacja z gzymsem kordonowym i wydatnym gzymsem wieńczącym. W osi skrajnej w ryzalicie zachodnim wejście główne ze stylowymi, bogato profilowanymi drzwiami dwuskrzydłowymi z naświetlem; na piętrze w środkowym oknie balkon ze stalowo-żeliwną balustradą. Elewacja wschodnia prosta, otynkowana, z gzymsem i nowym wejściem do banku. Wewnątrz budynku głównego zachowane podstawowe oryginalne podziały pomieszczeń, w tym stara klatka schodowa z kamiennymi stopnicami, posadzką ceramiczną i ozdobną balustradą; w niektórych pomieszczeniach sztukaterie sufitowe (fasety i rozety). Stolarka okien i drzwi drewniana, w części oryginalna remontowana, w części nowa wykonana według starego wzoru.

Zabytek ogólnodostępny z zewnątrz, wewnątrz dostępny w godzinach otwarcia banku.

Oprac. Nina Glińska, NID OT Kielce, 01.07.2014 r.

Bibliografia

• Adamczyk A., Adaptacje i remonty kieleckich zabytków architektonicznych, „Renowacje i Zabytki” 2012, nr 44 (4/2012), s. 50-61.
• Adamczyk J.L., Przewodnik po zabytkach architektury i budownictwa Kielc, Kielce 1997, s. 68.
• Szczepański J., Architekci i budowniczowie. Materiały, Warszawa-Kraków 1990, s. 56-57.
• Zabytki architektury i budownictwa w Polsce, województwo kieleckie, red. H. Krzyżanowska, Warszawa 1995, s. 109.