Historia

Obiekt wzniesiony w XV w. jako zamek, źródłowo potwierdzony w 1438 r. Pierwotnie złożony z domu pańskiego, otoczonego czworobokiem murów z cylindryczną wieżą w narożu. W latach 1476-1550 w rękach rodu Schaffgotschów, wówczas budowa dwukondygnacyjnego budynku mieszkalnego i parterowego gospodarczego, usytuowanego prostopadle. Po pożarze w 1593 r. odbudowywany do 1603 r. dla Christopha Friedricha von Kanitza, w formach renesansowych z przekształceniem w czteroskrzydłowe, nieumiarowe założenie wokół krużgankowego dziedzińca, z wieżą w narożniku południowo-zachodnim. Po raz kolejny zamek przebudowany w poł. XVIII w. W 1822 r. zakupiony przez księcia Wilhelma Pruskiego, brata króla Fryderyka Wilhelma III, z przeznaczeniem na letnią rezydencję i w latach 1844-46 przekształcony w pałac w stylu neogotyckim - być może przy udziale architekta Friedricha Augusta Stuelera. W tym czasie nadbudowa wieży, wzniesienie nowego skrzydła południowego z bramą wjazdową, nadbudowa skrzydeł o jedną kondygnację zwieńczoną krenelażem oraz budowa nowych, nadwieszonych krużganków dziedzińca i zmiana wystroju wnętrz. Po śmierci Wilhelma pałac do 1945 r. w rękach książąt von Hessen-Darmstadt. Od 1956 mieścił dom dziecka. Obiekt remontowany w 1962 r., opuszczony w 1973 r. Obecnie w rękach prywatnych, kolejny remont rozpoczęty w 1995 r. Przypałacowy park zaprojektowany po roku 1822 najprawdopodobniej przez czynnego w Bukowcu ogrodnika Waltera przy udziale księcia i jego małżonki, księżniczki Marianny oraz hrabiny Friederike von Reden z Bukowca.

Opis

Budynek zlokalizowany w południowej części wsi, w oddaleniu od jej zabudowy, okolony parkiem, usytuowany na sztucznej wyspie otoczonej fosą. Utrzymany w stylu neogotyckim, z czytelnymi reliktami renesansowymi. Wzniesiony na planie czworoboku, z wewnętrznym, nieumiarowym dziedzińcem, trójkondygnacyjny, nakryty dachami dwuspadowymi z lukarnami. Od południowego zachodu przylega cylindryczna wieża, górą ośmioboczna, z krenelażem. Elewacje zwieńczone blankowaniem wspartym na wąskim, profilowanym gzymsie, częściowo przesłaniającymi dachy; w narożach sterczyny w formie niskich, wielobocznych wieżyczek. Cokół i parter wydzielone gzymsami kordonowymi w formie półwałka. W skrzydle południowym brama nakryta łukiem Tudorów w pięciobocznym ryzalicie na osi fasady. W elewacji północnej portal z tablicą inskrypcyjną (z 1603 r.). Otwory okienne kształtu prostokątnego, o zróżnicowanych proporcjach. Część w profilowanych lub fazowanych obramieniach kamiennych. Skrzydła jedno- i dwutraktowe, o nieregularnym układzie wnętrz. Na parterze zachowane sklepienia sieciowe i kolebkowe z lunetami, na piętrach neogotyckie stropy belkowe, nad którymi zachowane relikty wcześniejszych - z renesansową dekoracją patronową. Zachowane fragmenty renesansowych, rzeźbionych portali, stiuki na sklepieniu skrzydła wschodniego i fragmenty odsłoniętej po 1995 r. renesansowej polichromii. Z neogotyckiego wystroju częściowo zachowane wyposażenie biblioteki (szafa, boazerie, dwa marmurowe kominki) i boazerie w kaplicy zamkowej.

Od strony północnej nad fosą kamienny, jednoprzęsłowy most wiodący do bramy głównej pałacu.

Budynek jest własnością prywatną, obecnie w remoncie z adaptacją na hotel. Dostępny jedynie z zewnątrz.

Oprac. Piotr Roczek, 02.06.2015 r.