Historia

Kościół wzmiankowany w 1399 r., prawdopodobnie zniszczony podczas wojen husyckich w 1 poł. XV w. Odbudowany jako renesansowy z wykorzystaniem fragmentów starszych, gotyckich murów w 2 poł. XVI w. (na wieży data 1589) i ponownie w 1648 r. oraz rozbudowany w 1847 r. Restaurowany w 1897 r. (przebudowa zwieńczenia i hełmu wieży) oraz w latach:1962 i 1975-77.

Opis

Usytuowany w centrum wsi, w otoczeniu cmentarza. Utrzymany w stylu renesansowym z czytelnymi reliktami gotyckimi. Budowla orientowana z szerokim, salowym korpusem i słabo wydzielonym prezbiterium z zakrystią i lożą kolatorską po stronie północnej, nakryta wysokim dwuspadowym dachem. Od zachodu dostawiona krępa wieża na planie kwadratu, przesunięta względem osi kościoła i zwieńczona tarczową neorenesansową attyką oraz wąskim, niezbyt wysokim hełmem iglicowym (przypuszczalnie z poł. XVII w.). Elewacje tynkowane, o ramowym schemacie dekoracji. Kondygnacje wieży rozdzielone wąskimi gzymsami, naroża akcentowane pseudoboniami. Okna w większości zamknięte półkoliście, osadzone w rozglifionych niszach, ujętych w proste tynkowe opaski. W partii wieży biforia. Zachowany drobny, gotycki detal kamienny, m.in. maska w górnej części północnej elewacji budowli. Nawa przykryta stropem z 1677 r., prezbiterium sklepione krzyżowo-żebrowo. W przyziemiu wieży sklepienie krzyżowe, zakrystia sklepiona kolebą. Na wyposażeniu drewniany, polichromowany ołtarz renesansowy z obrazem Ukrzyżowania i figurami św. Piotra i Pawła oraz ambona z XVII w., rokokowy ołtarz boczny z XVIII w. Także: zbiór obrazów barokowych i gotycka, drewniana figura Madonny z Dzieciątkiem na półksiężycu z XV w. (obecnie zaginiona). Na jednej ze ścian figuralne epitafium Friedricha von Kanitza (†1582).

Wnętrze kościoła dostępne w godzinach nabożeństw. Informacja w parafii.

Oprac. Piotr Roczek, 24.06.2015 r.