poł. XVIII w., bazującego na rozwiązaniach wypracowywanych przez 2 połowę poprzedniego stulecia. Kościół ma wartości historyczne, artystyczne, naukowe i kulturowe, podobnie jak bogata polichromia jego wnętrza utrzymana w stylu historyzmu.

Historia

Górska wieś Jodłów założona przed 1414 r. Zniszczona w czasach wojen husyckich, odbudowywana w latach 1467-1572. W latach ok. 1580-1590 zbudowany we wsi przez protestantów drewniany kościół i utworzona parafia. W 1624 r. kościół ten odebrany przez katolików, od 1911 r. parafialny. Obecny, murowany wzniesiony w 1756 r., w duchu schyłkowej fazy wczesnego baroku. Kształtowany tradycyjnie na bazie rozwiązań wypracowywanych w 2 poł. XVII w. przez północnowłoskich budowniczych i rozpowszechnionych ostatecznie na pocz. XVIII w. Regularnie rozwiązany układ prezbiterium i obu przybudówek, nad prezbiterium i nawą założony jeden dach, wieża zachodnia w dolnej części czworoboczna, w górnej ze ściętymi narożami. Chór muzyczny posadowiony na dwuprzęsłowym sklepieniu, którego konstrukcja nośna zaprojektowana w odniesieniu do systemu ścienno-filarowego z rzędami wnęk kaplicznych. Drewniane empory w przedniej części nawy kształtowane jak murowane, ze słupami przypominającymi kolumny porządku toskańskiego oraz z tralkami wyciętymi z desek. W 2. poł. XIX w. kościół remontowany. Dobudowane dwie kruchty, a na pocz. XX w. wykonana polichromia wnętrza częściowo barwna częściowo monochromatyczna, utrzymana w stylu historyzmu (neobaroku łączonego z neorokokiem i neoklasycyzmem). Bliska formalnie polichromii wnętrza kościoła Św. Barbary w Międzylesiu. Może to dzieło tego samego malarza. Kolejna renowacja wieży, wystroju elewacji i wnętrz (z wykonaniem nowych witraży) przeprowadzona w 1929 r. Kościół remontowany w 2. poł. XX w.

Opis

Kościół w Jodłowie, najwyżej położonej wsi w Masywie Śnieżnika orientowany, murowany z kamienia, tynkowany. Prezbiterium węższe od nawy, zamknięte trójbocznie, nakryte wraz z nią jednym dachem. Od zachodu dobudowana do nawy pięciokondygnacjowa, czworoboczna wieża z górną kondygnacją ze ściętymi narożnikami. Zwieńczona cebulastym hełmem. W bryle kościoła wyodrębnione dwie dwukondygnacjowe przybudówki przy prezbiterium. Elewacje zwieńczone profilowanym gzymsem, otwory bez obramień. Prezbiterium nakryte sklepieniem kolebkowym z lunetami, zdobione polichromią architektoniczną, dekoracyjną i figuralną. Kanelowane pilastry wprowadzone we fryz z girlandami. Pomiędzy pilastrami malowane marmoryzacja o zróżnicowanej kompozycji i duże płyciny. Podstawa sklepienia, szwy sklepienne podkreślone obramieniem z liści laurowych, W plafonach w malowanych ramach zawarte przedstawienia w stylu historyzmu, oddające relacje pomiędzy Marią i Św. Elżbietą oraz wybrane wydarzenia z Męki Pańskiej, w zestawieniu typologicznym ze starotestamentową Ofiarą Melchizedecha. Na łuku tęczowym kartusz flankowany przez putta trzymające kwietno-owocowe girlandy. Nawa z drewnianymi emporami z drewnianymi, kolumnowo kształtowanymi słupami, z głęboko wbudowanym chórem muzycznym opartym na spłaszczonym sklepieniu kolebkowym z lunetami. Nakryta sklepieniem kolebkowym z lunetami zdobionym polichromią. Szwy sklepienne podkreślone pasami. W centrum sklepienia plafon z przedstawieniem nauczającego Św. Jana Chrzciciela. Ponadto glify nisz okiennych prezbiterium nawy dekorowane płycinami ze stylizowanym akantem, a pola lunet sklepień kościoła — motywami kampanul, palmet, akantu i kratki regencyjnej. Pełna balustrada dolnej kondygnacji chóru muzycznego ozdobiona dekoracją złożoną z rozet i wici akantu, a pełne balustrady empor i górnej kondygnacji chóru muzycznego — tralkami wyciętymi z desek, malowanymi z oddaniem światłocienia oraz dodatkowo jajownikiem. Wyposażenie kościoła: ołtarz główny z obrazem Chrzest Chrystusa (pocz. XX w. neorenesans z neobarokiem); ołtarz boczny Św. Anny, z rokokową mensą (4 ćw. XVIII w.) i z neorenesansową nastawą (XIX/XX w.); ołtarz boczny Matki Boskiej Nieustającej Pomocy (ok. 1800-1810, neoklasycyzm z elementami rokoka); ambona z koszem i zapleckiem (XIX/XX w., neorenesans z neobarokiem) oraz z późnobarokowym baldachimem (2 poł. XVIII w.); kamienna chrzcielnica (pocz. XIX w.); barokowa balustrada prezbiterium (2 poł. XVIII w.); barokowy prospekt organowy (2 poł. XVIII w.); obrazy z okresu od 4 ćw. XVIII po poł. XIX w.; oryginalna stolarka drzwiowa (2 poł. XVIII w., XIX w.).

Zabytek dostępny przez cały rok, możliwość zwiedzania wnętrza po wcześniejszym uzgodnieniu telefonicznym.

oprac. Iwona Rybka-Ceglecka, OT NID we Wrocławiu, 29-10-2015 r.