Poznaj lokalne zabytki


Wyraź zgodę na lokalizację i oglądaj zabytki w najbliższej okolicy

Zmień ustawienia przeglądarki aby zezwolić na pobranie lokalizacji
Strona korzysta z plików cookies. Dowiedz się więcej.

kościół parafialny pw. św. Katarzyny - Zabytek.pl

kościół parafialny pw. św. Katarzyny


kościół koniec XIII w. Jemielno

Adres
Jemielno

Lokalizacja
woj. dolnośląskie, pow. górowski, gm. Jemielno

Wiejski późnogotycki kościół parafialny zbudowany zapewne na pocz.XVI w., remontowany w XVII w.

i w 2. poł. wieku XVIII, przebudowany w latach 1913-14, z zachowanym manierystycznym wyposażeniem. Otoczony cmentarzem przykościelnym z ceglano-kamiennym murem.

Historia

Kościół w Jemielnie zbudowany został zapewne na pocz. XVI w. W roku 1533 w Jemielnie powstała gmina protestancka. Kościołem protestanckim pozostawał do 1945 r. Katolicka parafia w Jemielnie erygowana została w 1957 roku. W roku 1657 kościół był w złym stanie ze zniszczonym dachem i wieżą, uszkodzonymi zapewne w czasie wojny trzydziestoletniej. W końcu lat 50. i na pocz. l. 60. XVII w. przeprowadzono remont z fundacją nowego ołtarza, na którym widniej data „1660”. W latach 1779-1782, kiedy pastorem był Ernst Boy, przeprowadzony został gruntowany remont. Założono nowy dach nad korpusem kościoła, ze zmianą szczytów oraz nowe przekrycie nawy. Naprawiono także mur wokół cmentarza. Prace budowlane prowadził Jan Fryderyk Förster z Jemielna. W latach 1913-1914 kościół został rozbudowany, wg projektu przygotowanego przez wrocławską spółkę architektoniczną Wolff und Klein. W czasie rozbudowy do korpusu od północy dostawiono wąską nawę boczną, z aneksem od wsch. mieszczącym klatkę schodową. W latach 1963-64 wymieniono gontowe pokrycie hełmu wieży na blachę, uzupełniono tynki zewnętrzne oraz wyspoinowano kamienne partie elewacji. W 1970 roku gontowe pokrycie dachu wymieniono na blachę, zlikwidowano także znaczną część empor.

Opis

Kościół położony we wschodnim skraju wsi, na znacznym wyniesieniu, otoczony cmentarzem przykościelnym, ogrodzonym kamienno-ceglanym murem. Orientowany. Późnogotycki, wzniesiony z kamienia polnego i łamanego oraz cegły, aneksy przy zakrystii w konstrukcji ryglowej. Kościół salowy z zamkniętym trójbocznie prezbiterium z wieżą od zach. oraz z dostawioną od północy XX-wieczną wąską nawą boczną, zakończoną od wschodu aneksem mieszczącym klatkę schodową. Korpus przykryty dachem dwuspadowym, z zachowaną barokową łamaną południową połacią. Wieża zwieńczona hełmem z glorietą. Nawa główna kryta podwieszoną pseudokolebką, nawa południowa stropem drewnianym.

Szczyty korpusu, ostatnia kondygnacja wieży oraz nawa północna ceglane, otynkowane. Zakrystia oraz łącznik mają konstrukcję ryglową. Elewacja południowa oraz wieża, oprócz ostatniej kondygnacji wykonane z kamienia polnego. Elewacja południowa 6-osiowa o otworach okiennych zamkniętych łukiem pełnym, dzielona dwiema szerokimi kamiennymi uskokowymi przyporami, w narożu wschodnim z ustawioną przyporą skośną. Zachowane manierystyczne wyposażenie kościoła: ołtarz główny (1600), ambona (1637), 6-boczna z przedstawieniami ewangelistów i szesnastoma herbami, kamienna chrzcielnica, pocz. XVII w., dwie całopostaciowe płyty nagrobne - ok. 1576, ok. 1691.

Obiekt dostępny.

oprac. Maria Czyszczoń, NID OT we Wrocławiu, 10.12.2015 r.

Rodzaj: kościół

Styl architektoniczny: nieznana

Materiał budowy:  ceglane

Forma ochrony: Rejestr zabytków, Ewidencja zabytków

Inspire id: PL.1.9.ZIPOZ.NID_N_02_BK.74122, PL.1.9.ZIPOZ.NID_E_02_BK.75554