Cechuje się malowniczą bryłą oraz położeniem zapewniającym widok na łańcuch Karkonoszy.

Historia

Budynek powstały w latach 1872-73 dla kupca Richarda von Kramsta według projektu drezdeńskiego architekta Kurta Spaetego. Pozostawał w rękach Kramstów do 1894 r., po czym wraz z urządzonym w latach 1855-60 parkiem został zakupiony przez radcę handlowego Oskara Caro, który w 1906 r. rozpoczął przebudowę i modernizację pałacu wg projektu Karla Grossera. Przebudowano południową elewację oraz łącznik z wieżą wschodnią, a także wnętrza. Park powiększono od zachodu. Spadkobiercy w 1933 r. sprzedali obiekt Niemieckiemu Frontowi Pracy (DAF), po czym urządzono w nim ośrodek szkoleniowy Hitlerjugend. We wrześniu 1945 r. jako Składnica Muzealna Ministerstwa Kultury i Sztuki stał się największym magazynem odnajdywanych na Dolnym Śląsku dzieł. W budynku funkcjonował też ośrodek wypoczynkowy dla historyków sztuki, archeologów i muzealników. W 1952 r. obiekt przejęło wojsko, przekształcając go w kasyno oficerskie. Na początku lat sześćdziesiątych pożar strawił mansardowy dach, część klatki schodowej i strop poddasza. W trakcie odbudowy w miejsce budynek podwyższono o dodatkową kondygnację mieszkalną, nakrytą płaskim stropodachem. W połowie lat dziewięćdziesiątych XX w. pałac wraz z koszarami przekazano Agencji Mienia Wojskowego, od której odkupiła go w 2002 r. spółka Paulinum. Po wyremontowaniu w budynku funkcjonuje hotel.

Opis

Budynek usytuowany na południowy wschód od centrum miasta, poniżej szczytu Wzgórza Zamkowego, na sztucznie ukształtowanej platformie wschodniego stoku. Utrzymany w stylu historyzmu z przeważającymi elementami neorenesansu i neobaroku oraz secesyjnym detalem z okresu przebudowy na pocz. XX w. Założona na nieregularnym rzucie, dwu- i trójkondygnacyjna budowla na kamiennym cokole, z cylindrycznymi wieżami w północnym i wschodnim narożniku oraz niższą, na planie prostokąta, od południowego zachodu. Rozczłonkowana bryła nakryta zespołem dachów czterospadowych oraz płaskich, w części przesłoniętych attykami w formie balustrad. Wieże nakryte hełmami o formach neorenesansowych i neobarokowych. Wieża wschodnia - dachem czterospadowym o krótkiej kalenicy. Od północnego wschodu rozległy taras, wzmocniony murem oporowym. Elewacje tynkowane. Najwyższa kondygnacja oddzielona wąskim gzymsem kordonowym. Wejście główne od północnego zachodu, poprzedzone portykiem wgłębnym na filarach oraz schodami. Od południowego zachodu półkolisty portyk kolumnowy, dźwigający taras i poprzedzający boczne wejście do budynku. Otwory okienne różnych form i rozmiarów, prostokątne, zbliżone do kwadratu oraz zamknięte odcinkowo. Rozmieszczone nieregularnie i ujęte w profilowane opaski i częściowo wyposażone w ozdobne kraty. W górnej kondygnacji wieży południowo-zachodniej okno potrójne. W części okien zachowane oryginalne witraże. Większość pomieszczeń zachowała elementy pierwotnego wystroju.

W budynku funkcjonuje hotel. Dostęp z zewnątrz bez ograniczeń, zwiedzanie wnętrz możliwe po wcześniejszym uzgodnieniu. Część pomieszczeń niedostępna. Park o charakterze publicznym.

Oprac. Piotr Roczek, 05.05.2015 r.