został wzniesiony w l. 1910-1912. Stanowi przykład neogotyckiej architektury sakralnej i jest świadectwem wielokulturowego dziedzictwa regionu.

Historia

Ewangelicki kościół powstał w latach 1910-1912 w miejscu poprzedniego, drewnianego kościoła luterańskiego, z 1788 r. Wg niektórych źródeł architektem kościoła miał być Ludwig von Tiedemann. W latach 1945-1946 znajdował się w kościele magazyn Okręgowego Urzędu Likwidacyjnego. W latach powojennych uległy zniszczeniu witraże i wnętrze świątyni. W 1957 roku kościół został włączony do parafii pw. św. Jadwigi, jako filialny. W 1960 r. świątynie poświęcono, a w 1980 r. podniesiono do rangi parafii pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa. W 1983 przeprowadzono remont wieży, dachu i części witraży. W 2000 roku ustawiono nowy ołtarz, odmalowano wnętrze kościoła, oczyszczono strop i ułożono granitową posadzkę.

Opis

Kościół usytuowany jest w centrum Grodziska Wlkp. na środku dawnego Nowego Rynku, obecnie Placu Powstańców Wielkopolskich. Zespół jest głównym elementem organizującym przestrzeń placu, jest dominantą w sylwecie Grodziska Wlkp. Wokół niego ażurowe metalowe ogrodzenie z ceglanymi słupkami, 2 bramy wjazdowe z symetrycznie usytuowanymi dwoma bramkami dla pieszych. Drzewa przy kościele oraz tuż przed ogrodzeniem tworzą wokół niego zielony szpaler, który podkreślony jest formą chodnika oraz pasem niskiej zieleni. Do zespołu kościelnego należą znajdujące się po północnej stronie placu pastorówka z drewnianym gankiem i nieco mniejszy dom kościelnego z pocz. XX wieku.

Kościół jest wolnostojący, wzniesiony na planie krzyża greckiego, z wieżą od południa i pięciobocznie zamkniętym prezbiterium od północy, do którego przylega od pd. kruchta z dwoma symetrycznymi przedsionkami. Kościół jest budynkiem murowanym z cegły o wątku gotyckim. Cokół kościoła, wieży i pierwszą kondygnację wieży wykonano z ciosów kamiennych. Bryła kościoła jest rozczłonkowana. Dach kościoła jest dwuspadowy, hełm wieży stożkowy, a prezbiterium przykryto trzema połaciami dachu sześciospadowego. Więźba dachu jest wieszarowa. Dach pokryto dachówką mniszką, a hełmy wieżyczek blachą.

W fasadzie południowej, na osi, wznosi się wieża. W pierwszej kondygnacji znajdują się dwa otwory drzwiowe zwieńczone ostrołukowymi płycinami umiejscowione w rozglifowanej uskokowo, ślepej, ostrołukowej arkadzie. Powyżej arkady jest organiczny motyw roślinny i rozeta. W każdej ze ścian wieży znajdują sie po dwa ostrołukowe okna z rozetą. Na wieży umieszczono zegar z mechanizmem z 1872 roku. Nad wejściem znajduje się efektowna mozaika z postacią Chrystusa autorstwa A. Boche. W elewacji północnej dominuje pięciobocznie zamknięte prezbiterium z ostrołukowymi oknami po bokach oraz szczyt w symetrycznym układzie wyznaczonym pilastrami, dwiema płycinami i dwiema (po bokach) rozetami. Elewacje zachodnia i wschodnia są analogiczne, czteroosiowe - wydzielone prze ostrołukowe okna. W drugiej osi znajduję się większy otwór okienny w ostrołukowej płycinie z rozetą. Szczyty maja trzy poziomy (rozdzielone gzymsem) z podwójnymi płycinami zamkniętymi ostrołukowo i pilastrami zwieńczonymi czterospadowymi daszkami.

Wnętrze kościoła jest jednonawowe z węższym nieznacznie wyniesionym prezbiterium. W nawie znajduje się drewniany, kolebkowy strop, w prezbiterium sklepienie kolebkowo- krzyżowe, w zakrystii płaski, drewniany strop, w kruchcie i przedsionkach sklepienia kolebkowo-krzyżowe. Wewnątrz kościół jest otynkowany i malowany na beżowo. We wschodniej części kościoła znajduje się chór muzyczny z ozdobną, drewnianą balustradą z elementami stylizowanej rozety. Neogotyckie wyposażenie kościoła pochodzi z tego samego czasu co budynek. Ołtarz główny jest współczesny.

Zabytek dostępny do zwiedzania z zewnątrz.

oprac. Radomiła Banach, OT NID w Poznaniu, 12.12.2015 r.