Zbudowana w poł. XIV wieku i przekształcona ok 1600 roku posiada, podobnie jak wieża Lewińska, zachowane elementy architektoniczne zarówno gotyckie, jak i renesansowe.

Historia

Miasto Grodków założone zostało w połowie XIII wieku. W 1344 roku przeszło na własność biskupów wrocławskich i zostało stolicą księstwa grodkowskiego. Wtedy też staraniem biskupa Przecława z Pogorzeli postawiono cztery wieże bramne, w tym, znajdującą się po zachodniej stronie pierścienia murów Wieżę Bramy Ziębickiej. Ok 1600 roku wieża została podwyższona i otrzymała renesansową attykę. Kolejne prace przy budowli miały miejsce w 1866 roku oraz w XX wieku.

Opis

Wieża Ziębicka znajduje się w zachodniej części miasta, przy ulicy Wrocławskiej, w linii zabudowy murów miejskich. Od strony północnej i zachodniej wieża sąsiaduje z zabudową mieszkalną. Jest to budowla murowana z cegły, otynkowana w okresie renesansu. Zbudowana została na planie prostokąta zbliżonego do kwadratu. W przyziemiu dolnej kondygnacji znajduje się ostrołukowy prześwit z przejściem na osi wschód-zachód. Arkada przejścia podkreślona jest ceglanym ościeżem z kamiennymi klinami. Narożniki wieży dekorowane są boniowaniem. Na osi dolnej kondygnacji elewacji wschodniej i zachodniej znajduje się ostrołukowe przejście dla ruchu pieszego, powyżej umieszczone zostały zróżnicowane wielkością i kształtem otwory okienne - szczelinowe i zamknięte odcinkiem łuku, w opaskach. Elewacja południowa poza brakiem prześwitu w dolnej kondygnacji jest analogiczna do elewacji wschodniej i zachodniej, zaś elewacja północna w dolnych kondygnacjach jest częściowo przesłonięta przez budynki, natomiast w górnej kondygnacji jest analogiczna do pozostałych elewacji. Dodatkowo po stronie północnej znajduje się niewielki, wsparty na dwóch konsolkach, wykusz latrynowy dekorowany boniowaniem. Zwieńczenie wieży stanowi rozbudowana attyka złożona z pilasterków, trójkątnych szczytów i elementów ćwierćkolistych.

Zabytek dostępny.

Oprac. Aleksandra Ziółkowska, OT NID w Opolu, 15.05.2015 r.