Historia

Budynek został wzniesiony w latach 1928-1930 jako Łaźnia Miejska z inicjatywy Maxa Bahra, fabrykanta, społecznika i filantropa. Projekt wykonał architekt rządowy Fritz Crzellitzer, autor projektów budynków użyteczności publicznej w Berlinie, cechujących się zastosowaniem okładzin ceramicznych w elewacjach i wystroju wnętrz. Łaźnię wraz z basenem otwarto 6.01.1930 roku. Budynek był wykorzystywany zgodnie ze swoją pierwotną funkcją do 2002 roku. Po tym czasie niecka basenowa została przekształcona w boisko na potrzeby klubu sportowego. Obecnie w części pomieszczeń prowadzona jest działalność rehabilitacyjna oraz handlowo-usługowa, a zach. część budynku pełni funkcje mieszkalne.

Opis

Budynek położony jest przy skrzyżowaniu ul. Dąbrowskiego i Jagiełły, na terenie tzw. Nowego Miasta. Reprezentuje styl ekspresjonistyczny. Jest to obiekt wzniesiony częściowo w technologii żelbetowej, częściowo murowany, o nieregularnym rzucie i zróżnicowanej liczbie kondygnacji, podpiwniczony, o rozczłonkowanej bryle, przekrytej spadzistymi i płaskimi dachami o pokryciu z papy. Elewacje są częściowo otynkowane, częściowo pokryte glazurowanymi płytkami (i ceramicznymi kształtkami oraz cegłą klinkierową. Najbardziej reprezentacyjną elewacją jest fasada części wsch., w całości licowana cegłą klinkierową, zaakcentowana przybudówką wyłożoną kaflami, przeprutą wysokimi, wielopolowymi oknami, ujętymi ceramicznymi kształtkami z dekoracyjnym zwornikiem, zwieńczona dekoracyjnym gzymsem również z okładziny ceramicznej. W zwieńczeniu tej części budowli znajdują się dwie pełnoplastyczne figury umieszczone w narożach, przedstawiające kobietę i mężczyznę w pozycji półleżącej. W dużej części zachował się oryginalny układ i wystrój wnętrza budynku.

Zabytek dostępny. Możliwość zwiedzania po wcześniejszym uzgodnieniu telefonicznym.

oprac. Marta Kłaczkowska, OT NID w Zielonej Górze, 28-12-2017 r.