Na stanowisku odkryto pradziejowe osady: kultury lendzielskiej z neolitu, kultury łużyckiej z epoki brązu i kultury lateńskiej z przełomu III i II w. p.n.e.

Historia

Stanowisko archeologiczne nr 13 w Samborowicach zostało odkryte w 1932 r. Jak wykazały badania wykopaliskowe stanowisko ma trzy fazy chronologiczne, które datowane są na: neolit (kultura lendzielska), schyłek III i IV okres epoki brązu (kultura łużycka) i okres lateński (kultura lateńska – Celtowie). Na uwagę zasługuje zwłaszcza najmłodsza faza osadnicza, czyli lateńska, łączona z celtyckim plemieniem Bojów.

Opis

Stanowisko położone jest na Płaskowyżu Głubczyckim, na polach ornych, które znajdują się, na wschód od zabudowań wsi, na terasie nadzalewowej rzek Psiny i Młynówki. Warto zaznaczyć, że pokryty glebami lessowymi płaskowyż należy do najżyźniejszych obszarów na terenie dzisiejszej Polski.

W latach 2013-2017 Przemysław Dulęba i Jacek Soida przeprowadzili na stanowisku badania wykopaliskowe. Odkryli liczne obiekty archeologiczne i dużo zabytków ruchomych, głównie fragmenty ceramiki. Zabytki pozwoliły określić chronologię stanowiska. Archeolodzy odkryli m.in. relikty celtyckiej wsi tj. półziemianki, pracownie bursztyniarską, warsztat tkacki, ślady potwierdzające działalność celtyckich kowali i garncarzy. Ogólnie celtyckie ślady osadnictwa są relatywnie rzadkie na terenie naszego kraju.

Trzeba zaznaczyć, że na stanowisku wykonano również rozległe rozpoznanie geofizyczne (prospekcję magnetyczną), które przeprowadzono na powierzchni niemal 6,8 ha, co pozwoliło zarejestrować liczne anomalie, będące najpewniej obiektami archeologicznymi i pozwoliło również wyznaczyć zasięg pradziejowych osad.

Obiekt jest dostępny przez cały rok.

Opr. Michał Bugaj, OT NID w Katowicach, 23.07.2018 r.