Poznaj lokalne zabytki


Wyraź zgodę na lokalizację i oglądaj zabytki w najbliższej okolicy

Zmień ustawienia przeglądarki aby zezwolić na pobranie lokalizacji
Strona korzysta z plików cookies. Dowiedz się więcej.

park - Zabytek.pl

Adres
Mikolin

Lokalizacja
woj. opolskie, pow. brzeski, gm. Lewin Brzeski - obszar wiejski

Park o cechach romantycznych z zachowanym XVIII w.ogrodem ozdobnym. Na terenie założenia dworsko-parkowego znajduje się m.in.

pałac z 2 poł. XVIII w.

Historia

Park w Mikolinie założony został w 2 połowie XVIII w. jako regularny ogród ozdobny, na który składał się bezdrzewny, płaski parter z północno-zachodniej strony pałacu i dalej – na osi rezydencji – mały staw. Jak można przypuszczać, założycielem parku krajobrazowego w Mikolinie był ówczesny właściciel majątku, urodzony 6 grudnia 1699 r. Jan Fryderyk von Sauerma (Hanns Friedrich von Sauerma), który ok. 1771 r. wzniósł rokokowy dwór zwrócony frontem w kierunku wschodnim. Dwór – zgodnie z zasadą „entr courte et jardine” – poprzedzony był symetrycznie ukształtowanym dziedzińcem paradnym i gospodarczym. Z tyłu natomiast znajdował się ogród ozdobny, do którego prowadziło zejście po schodach z sali dworskiej znajdującej się na parterze budynku. Na osi rezydencji znajdowal się niewielki staw. 

Hrabia Jan Fryderyk von Sauerma, wyższy doradca rządowy, właściciel Golczowic, Mikolina, Zawady, Niewolnik i Sławic zmarł 22 września 1779 r. i pochowany został w późnobarokowej kaplicy grobowej w Mikolinie. Rodzina Sauermów była właścicielami majątku jeszcze w 1783 r. W 1821 r. majątek kupił Henryk von Beust, a wkrótce potem sprzedał go Aleksandrowi Ballestrero di Castallengo. W latach 30. i 40 XIX w. istniejący w Mikolinie ogród barokowy został poszerzony w kierunku północno-zachodnim i przekształcony na park krajobrazowy. 

W 1862 r. właścicielem majątku był hrabia von Sierstorpff, a dwa lata później rodzina Lanckorońskich. W 1876 r. majątek mikoliński był własnością Jana Urlicha von Schaffgotsch, królewskiego szambelana dworu. 30 września 1887 r. zgodnie z testamentem hrabiego Schaffgotscha, właścicielką Mikolina została jego córka Elżbieta baronowa von Kettelr, z domu von Schaffgotsch z linii skorogoskiej (wywodzącej się z Kopic). W 2 połowie XIX w. uzupełniono kompozycję parkową o nasadzenie drzew wokół stawu. Na przełomie XIX i XX w. w ramach prac ochrony przeciwpowodziowej część parku przekształcono i wlączono do pruskiego systemu ochrony przeciwpowodziowej. W takiej formie park w Mikolinie przetrwał do końca II wojny światowej. 

Opis

 Park w Mikolinie zajmuje powierzchnię 3,86 ha (w tym 0,32 ha wód). W karcie ewidencyjnej z 1984 r. park w Mikolinie jest określony jako krajobrazowy o cechach romantycznych, natomiast J. Bogdanowski klasyfikuje go jako park naturalistyczno-krajobrazowy. 

      U genezy koncepcji ogrodowo – krajobrazowej parku leżało ukształtowanie terenu, na którym założono park. Położenie w widłach rzeki Odry i jej dopływu Nysy Kłodzkiej wpisywalo się w modną w 2 poł. XVIII w. tendencją do zakładania ogrodów przydworskich wkomponowanych w naturalne formy, które mogly być częściami komponowanego ogrodu. W poł. XIX w. ogród zamieniono w park krajobrazowy, a mały staw hodowlany włączono w koncepcję parku, zgodnie z obowiązującą wówczas modą – pełnił on funcję użytkową i kompozycyjną. Innym elementem zachowanym do dziś (a pierwotnie stanowiącym przedłużenie osi pałac – widły rzek) jest leżące na północny-zachód wyniesienie terenu w formie rozległej łąki, które stanowiło jeden z podstawowych elementów kompozycji założenia. Na przełomie XIX i XX w. w ramach prac ochrony przeciwpowodziowej zmieniono ukształtowanie wyniesienia i zachodniej granicy parku, która to stała się częścią pruskiego systemu ochrony przeciwpowodziowej. Warto wspomnieć, że drzewa z okresu założenia parku i potem przekształcenia w park krajobrazowy nie zachowały się. Cechą szczególną parku w Mikolinie są nasadzenia cisów przy wejściu głównym. Główny skład gatunkowy podrostu parku to: grab pospolity, wiąz polny, klon pospolity, jesion wyniosły i robinia biała. Niegdyś park z krajobrazem wsi (przy ul. Zamkowej) łączył szpaler dębów szypułkowych widocznych na mapie z 1884 r. 

Obiekt dostębny dla zwiedzających.

Oprac. Joanna Banik, OT NID w Opolu, 26.04.2019 r.

Rodzaj: ogród

Styl architektoniczny: nieznana

Forma ochrony: Rejestr zabytków, Ewidencja zabytków

Inspire id: PL.1.9.ZIPOZ.NID_N_16_ZZ.4878, PL.1.9.ZIPOZ.NID_E_16_ZZ.15599