Zaledwie kilometr od prezentowanego dziś zabytku znajduje się granica powiatów namysłowskiego i brzeskiego, a leżące po jej drugiej stronie Roszkowice (do 1945 r. Raschwitz) aż do 1675 r. były we władaniu książąt brzeskich z dynastii Piastów, w przeciwieństwie do podległych królowi Czech Bąkowic.

Pierwszymi znanymi właścicielami pałacu są wymieniani w XV wieku von Tschammerowie. Kolejnymi posiadaczami były rody von Bees i von Frankenberg. W 1862 r. rezydencja trafiła w ręce pruskiego generała Kurta Heinricha Karla von Lützow (1836-1907), bratanka słynnego dowódczy z okresu napoleońskiego – Ludwiga Adolfa Wilhelma (1782-1834.). Generał długo nie nacieszył się obiektem, sprzedał go już po 10 latach Eduardowi Lindnerowi.

Budowniczowie pierwszego, powstałego na przełomie XVIII i XIX w. pałacu w Bąkowicach są nieznani, z kolei obecna forma to efekt gruntownej przebudowy z roku 1909. Przeprowadzona została ona na polecenie ówczesnych właścicieli z rodu Pacully – Richarda (znanego okulisty) i Georga. Dobudowano wówczas ganek i przekształcono pałacową sień. Z kolei w latach 1923-25 w miejscu pierwotnego balkonu w elewacji południowej (ogrodowej) powstała niezachowana do naszych czasów przeszklona weranda. Wcześniej, w 1918 r. wzniesiono dobudówkę w części zachodniej. W efekcie końcowym powstała budowla barokowo-klasycystyczna, z przekształconymi całkowicie w minionym stuleciu wnętrzami. Na fotografiach sprzed przebudowy zobaczyć można wnętrza pałacu, wypełnione licznymi trofeami myśliwskimi. Na ich podstawie można stwierdzić, że w Borach Stobrawskich jeszcze 100 lat temu występowały głuszce.

W 1929 r. właścicielem majątku w Bąkowicach był Gottlieb Seiffert. Musiał być znaną osobistością w okolicy, skoro był przedstawicielem powiatu namysłowskiego we wrocławskim Śląskim Sejmie Krajowym (drugim był proboszcz z Michalic, ks. Roman Kubis). Seiffert wchodził także w skład wybranej w roku 1929 rady powiatu (Kreistag), będąc jednym z 21 jej członków. Zmarł kilka lat później, w roku 1940 jako właścicielka Bąkowic wymieniana jest wdowa po Gottliebie, Martha.

Przed pałacem znajduje się rozległy plac, zajęty przez obszerny staw, który otaczają z kolei zabudowania folwarczne. Rozciągający się na południe od rezydencji park także figuruje w rejestrze zabytków. Wpisano go tam dwukrotnie: najpierw 31 maja 1950 r., a następnie 17 listopada 1978 r. W parku zachował się zabytkowy drzewostan – kasztanowce, lipy, graby, a także platany, sosny himalajskie i choina Siebolda.