Gród strzegący przebiegającej wzdłuż Stobrawy granicy z księstwem opolskim posiadali w Miejscu książęta wrocławscy. Z upływem czasu zmieniali się właściciele pogranicznego grodu, określanego w historiografii jako Schwirz. Nie był to jednak znany nam, będący siedzibą władz gminnych Świerczów, ale właśnie znacznie od niego starsze i położone nieco dalej na południe Miejsce. Kolejnymi właścicielami osady byli Samborowice-Czamborowie oraz Kotulińscy (właściwie: Kottulinscy) z Jelcza. To właśnie Mikołaj Kotuliński otrzymał królewski przywilej potwierdzający lokację miasteczka Schwirz i położonej w jego sąsiedztwie wsi o tej samej nazwie. Był rok 1497.

W II połowie burzliwego XVI wieku Kotulińscy wybudowali dla siebie nową rezydencję, murowaną z cegły i kamienia, pokrytą pierwotnie warstwą tynku. Przetrwała ona zarówno wygaśnięcie rodu na początku kolejnego stulecia, ale i pożogę wojny trzydziestoletniej, która spustoszyła znaczne połacie krajów niemieckich, w tym Śląska. Takiego szczęścia nie miało miasteczko Świerczów, obrócone w ruinę w latach 20. XVII wieku. Pozostało po nim miejsce – miejsce po Świerczowie – Stadtel Schwirz. Na gruzach miasteczka udało się ostatecznie założyć wieś, znaną do 1945 r. pod nazwą Städtel, a obecnie jako Miejsce.

Warto pamiętać o tym, że w roku 1552 Stobrawa przestała być rzeką graniczną, oddzielającą leżące w księstwie wrocławskim miasteczko Świerczów od położonej w księstwie opolskim wsi Krogulna. Oba księstwa znalazły się wówczas w rękach króla Czech Ferdynanda I Habsburga. Następcami Kotulińskich byli szlachcice z rodów Frankenberg i von Redern, a wreszcie (od 1719 r.) książęta oleśniccy z dynastii Wirtembergów.

Wirtembergowie zamienili dotychczasowy dwór obronny w myśliwski zameczek, stanowiący bazę dla polowań w Borach Stobrawskich. Przebudowa nastąpiła gdzieś w trzeciej ćwierci XIX wieku, na którą przypadały lata panowania trzech książąt: Eugeniusza, Eugeniusza Erdmanna i Wilhelma Eugeniusza. Obiekt nabrał wówczas cech klasycystycznych i neogotyckich, a w roku 1918 zyskał przyległą od północnego-wschodu piętrową przybudówkę (właścicielem zameczku był wówczas król Wirtembergii, Wilhelm II). Książęta często oddawali posiadłość wraz z przyległym majątkiem w dzierżawę. W roku 1926 dobra te posiadały powierzchnię przeszło 7 km2, w skład których wchodziły: pola uprawne, łąki, pastwiska, lasy i ogrody. W latach 30. XX wieku dobra rozparcelowano na mniejsze działki. Nowym właścicielem zamku stała się rodzina Ulrichów.

Rok 1945 przyniósł kolejne zmiany. Upaństwowiony obiekt wykorzystywano jako plebanię dla miejscowego (bo przecież położonego w Miejscu) kościoła, szkołę, czy w końcu wielorodzinny budynek mieszkalny. Po roku 1989 zameczek przeszedł w ręce prywatne, co jak w wielu innych przypadkach przyczyniło się do częściowej ruiny budynku. Kilka lat temu dawny dwór obronny stał się własnością doktora Grzegorza Kłysa, biologa pracującego na Uniwersytecie Opolskim. Od tego czasu stara się on zaadaptować zabytkowe wnętrza jako dom dla trzyosobowej rodziny, w czym należy tylko życzyć mu powodzenia.