Przy kościele znajduje się cmentarz z grobem Józefa Niemojewskiego- starosty śremskiego, otoczony ogrodzenie z murowaną, okazałą bramą.

Historia

O parafii w Świedziebni wzmiankowano dopiero w 1564 r., z tego czasu pochodził drewniany kościół. W 3 ćw. XVII w. wybudowano następny kościół, również drewniany, konsekrowany w 1715 r., który spłonął w 1875 r. wraz z całym wyposażeniem. Obecny kościół, murowany wzniesiono w latach 1876 – 1879 prawdopodobnie według projektu architekta L. Gosławskiego z Płocka. Uroczystej konsekracji świątyni dokonał  w 1879 r. biskup sufragan płocki A. Gintowt - Dziewałtowski. Kościół parafialny pw. Podwyższenia Krzyża Świętego w Świedziebni należy do Rzymskokatolickiej Parafii pw. Św. Bartłomieja w Świedziebni. W 2015 r. odnowiono malaturę na suficie wykonaną przez Drapiewskich i freski wokół ołtarza głównego. Wymieniono pokrycie dachowe, w oknach świątyni wstawiono witraże.

Opis

Wieś Świedziebnia położona jest przy trasie Brodnica - Rypin, w odległości ok. 14 km na północny wschód od Rypina. Kościół usytuowano na niewielkim wzniesieniu, we centralnej części wsi. Teren wokół kościoła wraz z cmentarzem został otoczony niskim, kamiennym ogrodzeniem z murowaną bramą wejściową z ok. 4. ćw. XIX w. Przy południowej elewacji kościoła znajduje się grób Józefa Niemojewskiego (1769-1839) – starosty śremskiego, generał insurekcji kościuszkowskiej i Księstwa Warszawskiego. Świątynia  została zbudowana w stylu neoklasycystycznym, jest orientowana, wzniesiona na planie krzyża łacińskiego z kwadratową wieżą od zachodu, transeptem oraz półkoliście zamkniętym prezbiterium od wschodu. Bryłę kościoła stanowią trzy elementy: prezbiterium, masywny korpus nawowy z transeptem, a od frontu dominująca, czterokondygnacyjna wieża. Kościół jest murowany z cegły, otynkowany,  artykulację elewacji wyznaczają pilastry pomiędzy którymi umieszczono otwory okienne i drzwiowe, elewacje wieńczy płaski fryz i czterouskokowy gzyms koronujący. Elewacja frontowa (zachodnia) trójosiowa, z wieżą w osi środkowej. W przyziemiu centralnie umieszczony portal główny nad którym okulus. Strefa środkowa z otworem okiennym na osi i ze spływami wolutowymi ujmującymi wieżę, zwieńczona gzymsem z półkolistym zagierowaniem. Strefa górna z otworami dzwonnymi, zwieńczona baniastym hełmem. Z wyposażenia na uwagę zasługuje ołtarz główny i dwa ołtarze boczne z ok. 1879 r. Feretrony ludowe: z rzeźbą św. Barbary z XIX w.; z obrazami św.św. Katarzyny i Walentego z ok. poł. XIX w. Barokowy krucyfiks z XVIII w.; barokowo-ludowe  anioły z XVIII w.; krucyfiksy ludowe z XVIII-XIX w. Kielichy: późnorenesansowy z 1. poł. XVII w.; regencyjny z ok. 1730 r. Relikwiarz z 1877 r. z cechą Norblina, złotnika warszawskiego. Monstrancja eklektyczna z ok. poł. XIX w. z cecha miejską Poznania oraz monogramem J B i nazwiskiem Brygier (prawdopodobnie złotnika). W apsydzie prezbiterium polichromia z 1960 r. autorstwa Zbigniewa Łoskota.

Kościół dostępny w trakcie nabożeństw.

Marzenna Stocka OT NID w Toruniu, 09-03-2018