Jest to duży piec wapienniczy szybowy o przerywanym cyklu pracy, obsugiwany ręcznie. 

Historia

Zespół pieców wapienniczych przy ul. Opolskiej w Krapkowicach powstał pod koniec XIX wieku. W skład zespołu wchodzą trzy piece: piec wybudowany ok. 1880 r. na planie prostokąta, piec z ok. 1900 r. wybudowany na planie sześciokąta oraz piec wzniesiony w 1907 r. na planie koła. Zabytki te są ważnym elementem krajobrazu kultorowego Krapkowic, a ze względu na swoje gabaryty i zróżnicowanie w rozwiązaniach technicznych są najbardziej reprezentacyjnymi tego typu zabytkami w województwie opolskim. 

Piec wapienniczy nr 3 w Krapkowicach powstał 1907 roku. Data budowy umieszczona jest na ozdobnym kartuszu na płaszczu zewnętrznym pieca od strony północno-wschodniej. Inskrypcja na kartuszu jest następująca: 12 JAN 1907 / 22 Febr. 1907. / CONR. KLUCZNY/. Należy przypuszczać, że imie i nazwisko na kartuszu, czyli. Konrad Kluczny jest nazwiskiem właściciela. 

Piec był użytkowany do II wojny światowej. Po 1945 r. piec nie był użytkowany i niszczeje. W 1991 r. piec wapienniczy wpisano do rejstru zabytków województwa opolskiego. Specjaliści odnotowali wówczas obecnośc pozostałości instalacji elektrycznej oświetleniowej oraz odgromowej. 

Opis

Piec wapienniczy nr 3 w Krapkowicach znajduje się przy ul. Opolskiej, w zachodniej części miasta, w zespole trzech pieców odległych od siebie o ok. 50 m równolegle do ul. Opolskiej. Zlokalizowany jest na terenie wydzielonym, ogrodzonym i dostępnym.

Piec wybudowano na planie koła opiętego skarpami. Trzon pieca stanowi czopuch z cegły, mający przekrój okrągły, grubość ścianek ok. 40-50 cm. Płaszcz zewnętrzny murowany jest z ciosów kamienia wapiennego w zaprawie cementowo-wapiennej. Komin wzniesiono na planie koła zwężającym się ku gorze – wymurowano go z cegły kształtowanej w zaprawie cementowej ze stalowymi ściągami i stalową drabinką.

Piec jest obiektem wolono stojącym, dwukondygnacyjnym. W przyziemiu znajdują się otwór odbioru wypału wapna i trzy symetrycznie rozstawine otwory obsługowe, między którymi wkomponowano trzy otwory entylacyjne w płytkich wnękach. W górnej kondygnacji (stanowiącej podstawę komina) znajduje się otwór zasypowy. Trzon pieca jest jest kolisty, lekko stożkowaty, górna kondygnacja cylindryczna o mniejszej średnicy. Na niej ustawiono osowo silnie zwężający się ku górze, kolisty komin. Na osi wnęki z otworem wentylacyjnym od strony północno-wschodniej, w na ok. 2/5 wysokości trzonu pieca znajduje się ozdobny karyusz z szarego piaskowca, z reliefową inskrypcja ponaną wyżej.

Warto wspomnieć, że łom wapienia – przemiennie z wgelem kamiennym – ładowany był od góry przez otwór zasypowy. Po napełneniu pieca następowało jego rozpalenie. W efekcie prażenia wapienia otrzymywano tlenek wapna (CaO), czyli tzw. wapno palone, które wydobywano od dołu otworami wydobywczymi znajdującymi się u podstawy pieca. Po opróżnieniu pieca cykl był powtarzny. 

Zabytek dostępny

Oprac. Joanna Banik, OT NID w Opolu