Historia

Pierwotny, drewniany kościół został wzniesiony na początku XIV w. przez Jana z Głogowskich. Budowę obecnego rozpoczęto w 1400 r. a ukończono w 1433. W latach 1560-1573 obiekt powiększono i rozbudowywano. Przedłużona została nawa, dobudowano absydę, wieżę i skarbiec.

Wieża zniszczona została w 1737 r. Nadbudowano ją w 1914 r. 

W 1829 r. cmentarz przykościelny otoczony został ceglanym murem z czterema kaplicami narożnymi. W XIX w. kościół wielokrotnie restaurowano, prace wykonywali m.in. arch. i konserwator zabytków - Jarosław Wojciechowski, arch. Kazimierz Skórewicz. 

W 1940 r. po aresztowaniu proboszcza, władze okupacyjne zamieniły kościół na magazyn. W 1945 r. kościół został uszkodzony na skutek wybuchu miny. Po wojnie odbudowany i wielokrotnie restaurowany. 

Opis

Kościół położony na niewielkim wzniesieniu, w południowo-wschodniej części wsi, w rozwidleniu dróg, przy trasie Kutno-Lubień. Otoczony ceglanym murem, od strony cmentarza przykościelnego rozczłonkowanym tynkowanymi płycinami, z kapliczkami i stacjami drogi krzyżowej.

Budynek wzniesiony w stylu późnego gotyku z elementami renesansu. Kościół orientowany. Bryła zwarta, jednokondygnacyjna z wieżą dwukondygnacyjną, od zachodu. Oszkarpowana. Złożona z prostopadłościennej nawy, do której od wschodu przylega węższe i niższe prezbiterium zamknięte absydą na planie prostokąta zwieńczonego łukiem pełnym. Od zachodu do nawy przylega wieża na planie kwadratu na dwóch narożnikach flankowana okrągłymi basztami. Przy elewacji południowej prostopadłościenna kruchta, od północy skarbiec na rzucie wydłużonego prostokąta połączony z zakrystią przylegającą do prezbiterium, wzniesioną na rzucie kwadratu. Nawę, prezbiterium i kruchtę południową przykrywają dachy dwuspadowe, przy ścianie wschodniej nawy umieszczono wieżyczkę na sygnaturkę przykrytą cebulastym hełmem. Wieżę zachodnią przykrywa wysoki dach czterospadowy, absydę dach stożkowy, nad zakrystia i skarbcem przy ścianie północnej – dachy pulpitowe. 

Kościół murowany z cegły ceramicznej pełnej o wątku gotyckim, wewnątrz tynkowany. Sklepienia ceglane, w nawie kolebkowe, w absydzie koncha, w zakrystii krzyżowe. Dachy kryte blachą miedzianą.

Posadzki ceramiczne i kamienne, podłogi z desek na legarach. Okna drewniane , prostokątne zamknięte łukiem pełnym, krosnowe, pojedyncze, szklone, wielokwaterowe. Drzwi zewnętrzne i wewnętrzne ościeżnicowe, dwuskrzydłowe, prostokątne zwieńczone łukiem pełnym. 

Elewacje nietynkowane. Podzielone na pola uskokowymi szkarpami – przy południowej i północnej ścianie nawy i prezbiterium po sześć szkarp. W polach między nimi otwory okienne i drzwiowe prostokątne, wieńczone łukiem pełnym. W przyziemiu wieży portal renesansowy, nad nim kartusz z herbem Grzymała Głogowskich i datą roczną 1573. Elewacje zwieńczone wydatnym, uskokowym gzymsem koronujący tynkowanym. Tynkowane również ościeża otworów okiennych i drzwiowych. Ściany szczytowe nawy, prezbiterium i zakrystii rozczłonkowane płycinami ze sterczynami. 

Wnętrze: Ściany tynkowane. W nawie i prezbiterium ściany podzielone przyściennymi filarami. Malowane dekoracją współczesną przedstawiającą sceny narodzenia i życia NMP, Chrystusa, Ewangelistów. W sceny wkomponowane również postaci sławnych Polaków. Na belce tęczowej krucyfiks z XVI w. Przy ścianie północnej nawy renesansowy nagrobek Jana Głogowskiego z 1563 r. przedstawiający leżącą postać fundatora w stroju rycerza, w renesansowej ramie. Nagrobek ufundowany przez Pawła Głogowskiego, sygnowany Joannes Piaencenn. Ołtarze i konfesjonały z dekoracją barokową.

Zabytek dostępny podczas nabożeństw lub po uzgodnieniu wizyty  (+48) 024 254 23 80

email: sanktuarium@glogowiec.pl, http://www.sanktuarium.glogowiec.pl/

Oprac. Agnieszka Lorenc-Karczewska, OT NID w Łodzi, 16.04.2019 r.