Wzniesione jako obiekt o formach klasycystycznych, pierwotnie będące elementem nowożytnej twierdzy, nastepnie zostały włączone do zespołu szpitala i rozbudowane.

Historia

Miejski szpital Wszystkich Świętych powstał w 1526 r. z inicjatywy pastora Johanna Hessa poza murami obronnymi Wrocławia, nad brzegiem Odry. Kolejne budowle związane ze szpitalem powstawały już od XVI w. W XIX w. szpital zyskał rangę głównego szpitala Wrocławia. Do 1891 r. znajdowały się tu kliniki uniwersyteckie.  

Budynek powstał w 1776 r. jako kazamaty mieszkalne (schron) dla 480 żołnierzy - załogi twierdzy. Wzniesione zostały w linii miejskiego zewnętrznego muru obronnego. Zaprojektowane zostały zapewne przez Carla Gottharda Langhansa i inżyniera von Haaba. Pierwotnie była to budowla dwukondygnacyjna (przyziemie i parter), zwieńczona od strony ul. Wszystkich Świętych wydatnym gzymsem, z boniowanymi elewacjami. Po 1818 r. w budynku mieścił się arsenał wojskowy; w l. 40. XIX w. został przystosowany na szpital dla więźniów.

W 1853 r. kazamaty zostały przejęte przez szpital. Wówczas został opracowany projekt nadbudowy i adaptacji na sale szpitalne dla 150 chorych, opracowany przez Georga Weissledera. Budynek zaadaptowano do nowych funkcji oraz nadbudowano dwa piętra. Póżniej był modernizowany. W 1886 r. według projektu Friedricha Kesslera dobudowano trzy ryzality z toaletami, natomiast w 1900 r. został opracowany projekt sporządzony przez Friedricha Friesego urządzenia sali operacyjnej na pierwszym piętrze; w 1931 r. urządzono na drugim piętrze oddział porodowy.

W okresie powojennym, do 2007 r. mieścił się tu Wojewódzki Szpital Zespolony im. J. Babińskiego. Obecnie budynek jest nieużytkowany.

Opis

Rozbudowany budynek dawnych kazamatów usytuowany jest w ciągu zabudowy szpitalnej wzdłuż dawnych murów obronnych miasta, wzdłuż ulicy Wszystkich Świetych, na osi północ-południe. Jest to budynek założony na planie prostokąta, czterokondygnacyjny, nakryty dwuspadowym dachem, o bryle rozczłonkowanej ryzalitami. Elewacje są tynkowane, artykułowane prostymi gzymsami międzykondygnacyjnymi oraz pilastrami toskańskimi w wielkim porządku w poziomie dwóch górnych kondygnacji. Przyziemie sklepione, wyższe kondygnacje nakryte drewnianymi stropami. Zachowany dwutraktowy układ pomieszczeń z dwiema skrajnie usytuowananymi klatkami schodowymi.

Obiekt nieużytkowany. Brak możliwości zwiedzania.

Oprac. Bogna Oszczanowska, OT NID we Wrocławiu, 16-03-2016 r.