par.), dzwonnicy oraz gmachu klasztoru. Głównym walorem zabytkowym stosunkowo skromnego kościoła, jest zespół późnobarokowo-rokowych ołtarzy architektonicznych z rzeźbą figuralną proweniencji lwowskiej. Całość wyposażenia reprezentuje wysoki poziom wykonawczy i artystyczny

Historia

Bernardyni zostali sprowadzeni do Łukowa 1627 r. dzięki staraniom Erazma Domaszewskiego, starosty łukowskiego, podczaszego lubelskiego, koniuszego koronnego. Pierwszy kościół i zabudowania klasztorne były drewniane. Budowę murowanego kościoła i klasztoru rozpoczęto w 1648 r., następnie po przerwie podjęto po 1725 r. i kontynuowano do 1766 r., konsekracja kościoła nastąpiła w 1770 r. Po kasacie zakonu w 1865 r. kościół, jako filialny, przekazano duchowieństwu świeckiemu. Klasztor w większości przeznaczono na magazyny wojskowe, a następnie szkołę elementarną. U schyłku XIX w. budynek klasztorny znajdował się w bardzo złym stanie technicznym (rozważano jego rozbiórkę). W 1902 r. wyremontowany wraz z przebudową elewacji pn. i przeznaczony na potrzeby szkolnictwa, która to funkcja jest kontynuowana do dzisiaj; część pd.-zach. pozostała w użytkowaniu parafii. W westybulu na piętrze wyeksponowano drewnianą belkę z poprzedniego kościoła z datą „1696”. W 1920 r. przy kościele erygowana została parafia.

Kościół kilkakrotnie remontowany, Podczas kolejnych remontów malowidła zdobiące pierwotnie fasadę były przemalowywane a ostatecznie zostały zamalowane. W l. 70. XX w. rozebrano pierwotne ogrodzenie w formie pełnego muru i zastąpiono współczesnym. W l. 60. i 80. XX w. na terenie d. zespołu klasztornego wzniesiono szereg nowych obiektów (internat, sala gimnastyczna, budynek szkoły).

Opis

Klasztor. Położony po wsch. stronie kościoła, z którym pierwotnie połączony korytarzem, obecnie od pn. skomunikowany z kompleksem nowych budynków szkolnych. Dwukondygnacyjny, wzniesiony na planie wydłużonego prostokąta z wydatnymi skrajnymi ryzalitami w elewacji frontowej (wsch.) i niewielką, niższą dobudówką od pd.-zach. Układ wnętrza w części głównej dwutraktowy, z korytarzem pomiędzy traktami. Elewacje zwieńczone profilowanym gzymsem, wsch. i pn. dodatkowo podzielone gzymsem kordonowym oraz ożywione boniowanymi pilastrami ujmującymi naroża. Elewacja pn. (z pocz. XX w.) o charakterze reprezentacyjnym (ob. częściowo przesłonięta łącznikiem), z ryzalitem środkowym zwieńczonym ścianką attykową i dekoracyjnie rozmieszczonymi otworami okiennymi o zróżnicowanych kształtach i wielkości.

Zabytek dostępny. Możliwość zwiedzania po wcześniejszym uzgodnieniu telefonicznym

oprac. Bożena Stanek-Lebioda, OT NID w Lublinie, 29-12-2017 r.