Wraz z otaczającym go parkiem krajobrazowym oraz zespołem folwarcznym stanowi cenne zabytkowe założenie.

Historia

Pierwsza siedziba w Drwalewicach powstała ok. poł. XVI w., prawdopodobnie z fundacji rodziny von Unruh. Był to dwór obronny, po którym zachowały się relikty w partii piwnic obecnego pałacu. Majątek wielokrotnie zmieniał właścicieli, a siedziba przechodziła modernizacje i przebudowy, m.in. w 1791 r. - z tego czasu pochodzą sklepienia krzyżowe w przyziemiu. Obecna neogotycka forma pałacu to efekt remontu w ok. 1875 r., gdy budynek był w posiadaniu rodziny von Eichmann, zarządzającej posiadłością do 1945 r. Wówczas budynek powiększono o wieżę, loggie i przybudówki, a całość zmodernizowano. Po II wojnie światowej w majątku zorganizowano PGR, pałac zaadoptowano na mieszkania. Budynek remontowano w latach 60. i 80. XX wieku. Obecnie budowla jest własnością prywatną.

Opis

Pałac położony jest w zachodniej części wsi, skierowany fasadą na zachód, w kierunku zespołu folwarcznego. Od wschodu otoczony jest parkiem krajobrazowym. Część rezydencjonalna oddzielona jest od podwórza gospodarczego z budynkami inwentarskimi drogą asfaltową. Zespół otoczony jest ogrodzeniem z siatki. Budowla reprezentuje styl neogotycki, z zachowanymi reliktami renesansowego dworu obronnego i elementami z okresu klasycystycznej przebudowy posiadłości. Pałac to obiekt murowany z cegły i kamienia, założony na planie nieregularnego czworoboku z licznymi przybudówkami. Po północnej stronie mieści się wieża na planie kwadratu, w górnej części ośmioboczna oraz loggia, nad którą znajduje się taras. Do południowej elewacji przylegają dwa czworoboczne aneksy i przybudówka przy pd.-zach. narożniku z tarasem w drugiej kondygnacji. Silnie rozczłonkowana, dwukondygnacyjna bryła z mezzaninem nakryta jest dachem płaskim. Okna w dolnej kondygnacji są prostokątne, wyżej - zamknięte ostrołukowo. Otynkowane elewacje zostały zwieńczone gzymsem krenelażowym. Centralna część fasady jest zaakcentowana przez portal oraz umieszczony nad nim balkon na wspornikach w kształcie gryfów. Powyżej wmurowano kartusz herbowy. W trójdzielnym, dwutraktowym wnętrzu wyróżnia się hol, zajmujący środkową część, przekryty dekoracyjnym stropem drewnianym, w głębi przybierający formę trójnawowego krużganka, przesklepionego krzyżowo na filarach. W wysokiej partii piwnic zachowały się relikty renesansowego dworu.

Dostęp do zabytku ograniczony. Własność prywatna.

Oprac. Marta Kłaczkowska, OT NID w Zielonej Górze, 22.10.2014 r.