Cerkiew - wzniesiona w 1882 r. - jest największą realizacją w grupie świątyń trzykopułowych, wyróżniającą się niezwykle monumentalną, smukłą sylwetą.

Historia

Obecna świątynia - wzniesiona w 1882 r. i poświęcona w 1895 r. - była kolejną w tym miejscu cerkwią greckokatolicką, po II wojnie światowej przejętą przez Kościół rzymskokatolicki. Dziś pełni funkcję kościoła fil. parafii w Żniatynie. Odnawiana w latach 30. XX wieku. W latach 2005-2006 przeprowadzono generalny remont, który objął zmianę pokrycia dachowego, wymianę uszkodzonych elementów konstrukcji ścian, podwalin, kopuł i schodów, wzmocnienie fundamentów, konserwację stolarki okiennej i drzwiowej oraz detalu architektonicznego.

Opis

Cerkiew usytuowana na wzniesieniu, na które prowadzą murowane schody, otoczona drzewami i pozostałościami murowanego ogrodzenia. Przy świątyni murowana dzwonnica z pocz. XX wieku. Budowla orientowana, wybudowana na trójczłonowym planie, składającym się z kwadratowej nawy, węższego, kwadratowego babińca i prostokątnego, zamkniętego trójbocznie prezbiterium z zakrystiami po obu stronach. Każda z części nakryta ośmiopolową, wydłużoną kopułą zwieńczoną latarnią o baniastym hełmie. Kopuły osadzone na wysokich, ośmiobocznych tamburach. Wewnątrz kopuł pozorne ośmiopolowe sklepienia, w zakrystiach stropy. Cerkiew drewniana, wzniesiona w konstrukcji wieńcowej, oszalowana. Kopuły i dachy pokryte blachą. Wszystkie elewacje i tambury oszalowane pionowo deskami z listwowaniem. W dolnej części elewacji szerokie okapy (soboty) wsparte na wysuniętych, ozdobnie profilowanych końcach belek zrębu. Przed wejściem głównym i wejściami bocznymi do nawy słupowe ganki pod dwuspadowymi daszkami (zapewne z pocz. XX wieku). Otwory okienne prostokątne, wielokwaterowe, w nawie, babińcu i prezbiterium zamknięte odcinkowo, ujęte opaskami. Wewnątrz zachowany ikonostas.

Zabytek dostępny.

Oprac. Bożena Stanek-Lebioda, OT NID w Lublinie, 24.08.2014 r.