Historia

Kamienicę wzniesiono w 1902 r. w stylu eklektycznym z elementami secesji, na miejscu wcześniejszej zabudowy mieszkalnej. Autorem projektu był Konrad Segnitz, jeden z bardziej znaczących architektów w Bytomiu, odpowiadający za wiele miejskich realizacji. 

Opis

Budynek usytuowany jest u zbiegu ulic J. Jainty i S. Webera, w granicach układu urbanistycznego starego miasta. Kamienica jest budynkiem złożonym z dwóch skrzydeł - północnego od strony ul. S. Webera i zachodniego od strony ul. J. Jainty. Do skrzydła północnego przylega od strony zachodniej krótka oficyna. Budynek jest murowany z cegły i kamienia (okładzina elewacji na wysokości przyziemia, detal architektoniczny), dwupiętrowy z wysokim użytkowym poddaszem, pozornymi ryzalitami i wykuszami - narożnym w formie wieżyczki i dwoma zlokalizowanymi w elewacji frontowej skrzydła północnego. Całość nakrywają dachy dwuspadowe z facjatami. Facjaty nakryte są dachami dwuspadowymi i naczółkowymi, natomiast wykusze hełmami i dachem pulpitowym. 

Trójosiowa elewacja frontowa skrzydła zachodniego od strony ul. J. Jainty urozmaicona jest dwuosiowym, pozornym ryzalitem, zwieńczonym szczytem o obrysie wklęsło-wypukłym. Podziały poziomie elewacji wyznacza profilowany gzyms kordonowy nad przyziemiem oraz gzyms koronujący. W partii przyziemia jest licowana kamiennymi boniami i artykułowana dużymi, łukowo zamkniętymi otworami witryn oraz otworem wejściowym. Wyższe partie elewacji na poszczególnych kondygnacjach artykułowane są otworami okiennymi o zróżnicowanej wielkości i wykroju. Partię szczytu ryzalitu wypełnia dekoracja heraldyczna oraz detal rzeźbiarsko-ornamentalny. Narożna partia elewacji frontowej jest jednoosiowa, urozmaicona trzykondygnacyjnym, pięciobocznym wykuszem wieżowym wspartym na konsoli, artykułowana za pomocą prosto zamkniętych otworów okiennych. Elewacja od strony ul. S. Webera jest trzykondygnacyjna, siedmioosiowa, urozmaicona wykuszami i dwuosiowymi, pozornymi ryzalitami, zwieńczonymi szczytami o obrysach wklęsło-wypukłych. Elewacja w partii przyziemia rozwiązana jest analogicznie jak fasada skrzydła południowego. Partie wyższe artykułowane są otworami okiennymi o zróżnicowanej wielkości i wykroju, a ponadto urozmaicone ulokowanymi na osi wykuszami. Obie elewacje frontowe kamienicy charakteryzują się zbliżoną kompozycją, starannym wykończeniem przy użyciu czerwonej cegły licowej, kamieniarki i tynku, a także bogatym zdobieniem detalem rzeźbiarskim. Na ich wystrój składają się m.in. kamienne, profilowane oprawy otworów okiennych, dekoracyjnie rozwiązane szczyty z kartuszami oraz płyciny pod- i nadokienne wypełnione dekoracją stiukową o secesyjnych motywach roślinno-zwierzęcych. W budynku na uwagę zasługuje częściowo zachowana stolarka okienna i ślusarka drzwiowa z dekoracyjnymi motywami w stylu secesyjnym. We wnętrzu częściowo zachowany jest wystrój sieni w postaci lastrykowej posadzki, okładziny ściennej z barwnych płytek glazurowanych, a ponadto ocalała klatka schodowa z żeliwną balustradą.

Obiekt dostępny poza wnętrzami mieszkalnymi.

Oprac. Dorota Bajowska, Pracownia Terenowa NID w Katowicach, 11.2020 r.