Historia

Powstanie kościoła Św. Trójcy wiąże się z odbudową miasta po rozległym pożarze w 1757 r. Zniszczeniu uległa wówczas znaczna część drewnianej zabudowy, w tym szkieletowy kościół katolicki z 1712 r. Barokową, tym razem murowaną świątynię zaprojektował Johann Martin Pohlmann.

Opis

Kościół położony jest w zachodniej części miasta i otoczony ceglanym murem. Wymurowany z cegły, składa się z nawy oraz węższego i niższego, trójbocznie zamkniętego prezbiterium z zakrystią od płd. W korpus nawowy od zach. wtopiona jest wieża dzwonna, zaś od płd. przylega wieżyczka schodowa. Nawa przykryta jest wysokim czterospadowym dachem z kalenicą, kalenica prezbiterium założona jest nieco niżej, nad zakrystią dach dwuspadowy - wszystkie kryte dachówką ceramiczną. Wieże zwieńczone są hełmami pobitymi blachą. Otynkowane elewacje mają podziały ramowe. Wnętrze przykryte jest sklepieniem kolebkowym na gurtach. Ściany artykułowane są pilastrami. W późnobarokowym ołtarzu głównym, z rzeźbami św. św. Jana Nepomucena, Jadwigi i 2 biskupów, umieszczono obraz Św. Trójcy. Rokokowe ołtarze boczne poświęcone są św. św. Józefowi i Janowi. Barokowa chrzcielnica ma formę rogu obfitości podtrzymywanego przez anioła, na jej pokrywie jest rzeźbiarska grupa Chrztu Chrystusa. Oryginalne są również ambona i konfesjonał. Na chórze muzycznym, za barierą o wklęsło-wypukłej linii, znajdują się późnoklasycystyczne organy.

Kościół jest użytkowany, dostępny.

Oprac. Joanna Szot, OT NID w Opolu, 01.10.2014 r.