Z miejscowością Brożec ściśle jest związana osoba biskupa Alfonsa Nossola, postaci znaczącej dla zarówno historii Opolszczyzny, jak i dla jej kultury. Ks. Nossol urodził się 8 sierpnia 1932 r. w Brożcu, w latach 1977-2009 sprawował urząd biskupa diecezjalnego diecezji opolskiej, w trakcie którego założył w Opolu Diecezjalny Instytut Teologiczno-Pastoralny, stanowiący filię Wydziału Teologicznego KUL; ponadto utworzył Muzeum i Archiwum Diecezjalne.

Historia

Pierwsze wzmianki o kościele w Brożcu pochodzą z dokumentów Norbertanów z 1319 r.; parafia nosiła wtedy wezwanie Najświętszej Marii Panny. Niedługo potem wieś przeszła pod opiekę Cystersów, a protokół wizytacyjny z roku 1679 wspomina o drewnianym kościele pw. Wszystkich Świętych. W dokumentach z wizytacji przeprowadzonej w 1687 r. kościół jest już częściowo murowany z ołtarzami o kamiennych mensach.

W 1774 r. rozpoczęto budowę nowej świątyni. Nadzór nad pracami budowlanymi został powierzony mistrzowi budowlanemu Marcinowi Ascher z Głogówka. 21 sierpnia 1775 r. kościół został poświęcony. W XIX w. przeprowadzano drobne prace remontowe, w tym m.in. związane z wymianą pokrycia dachowego. W roku 1926 do kościoła została dobudowana zakrystia.

Opis

Kościół znajduje się przy ulicy Reymonta w centrum miejscowości, na owalnym placu otoczonym otynkowanym ogrodzeniem ze skarpami i ażurowymi bramkami.

Świątynia jest orientowana. Zbudowana została na planie prostokąta z krótkim, czworobocznym prezbiterium i późniejszą zakrystią na jego osi. Po obu stronach nawy znajdują się półkoliste kaplice, tworzące transept (pod pn. kaplicą znajduje się krypta). Po stronie zach. znajduje się czworoboczna wieża wtopiona w bryłę kościoła i stojąca przy niej, na osi kruchta. W narożniku pd.-zach. znajduje się półkolista wieżyczka schodowa.

Kościół jest murowany z cegły, częściowo oskarpowany i otynkowany z elewacjami o dekoracji ramowej i otworami okiennymi zamkniętymi łukiem koszowym w opaskach z kluczem. W elewacji wsch. znajdują się dwa szczyty o linii falistej: niższy, stanowiący zamknięcie ściany zakrystii i wyższy, będący zamknięciem ściany prezbiterium. Elewacja zach. kościoła jest trójosiowa ze znajdującą się w osi środkowej, wysuniętą przed lico, kruchtą zwieńczoną szczytem i blendami w osiach bocznych. W drugiej kondygnacji w osi środkowej znajduje się czworoboczna wieża nakryta hełmem baniastym z latarnią. Osie boczne stanowią półszczyty o linii falistej zakończone wolutami. Kościół nakryty jest dachami siodłowymi.

Wewnątrz kościół nakryty jest sklepieniami kolebkowymi z lunetami (w nawie i prezbiterium), konchowymi (w kaplicach) i krzyżowo-żebrowym (w zakrystii i pomieszczeniu pod wieżą). Ściany nawy artykułowane są pilastrami zwieńczonymi odcinkami gzymsu. Chór muzyczny z tralkową balustradą o łamanej linii falistej, od wsch. wsparty jest na dwóch czworobocznych słupach, od zach. na trzech półkolistych arkadach.

Wyposażenie wnętrza ma jednolity, utrzymany w stylizacji barokowej, charakter. W jego skład wchodzą: niearchitektoniczny neobarokowy ołtarz główny składający się z obrazu w rozbudowanej, ażurowej ramie flankowanej rzeźbami (1952), niearchitektoniczny ołtarz boczny, ambona z rzeźbami ewangelistów na koszu (1721) oraz neobarokowe ławki kościelne (1933-1934).

Zabytek dostępny.

Aleksandra Ziółkowska, OT NID w Opolu, 29.12.2014 r.