Historia

Rezydencja powstała ok. poł. XVI w. z fundacji rodziny von Kottwitzów na zrębach średniowiecznego dworu obronnego. U schyłku XVI w. budowlę rozbudowano, na pocz. XVII w. podwyższono o jedną kondygnację i dostawiono wieżę. Około 1698 r. zmieniono wystrój elewacji na barokowy i obniżono dach. Około poł. XIX w. wzniesiono neogotycką basztę, zmniejszono ryzalit fasady, przebudowano mur kurtynowy wokół wewnętrznego dziedzińca i zasypano fosę od frontu. W 1966 r. wyremontowano dach i górne stropy. Od 2011 r. trwa gruntowny remont obiektu.

Opis

Pałac jest elementem założenia rezydencjonalnego usytuowanego w południowej części wsi, przy drodze prowadzącej z Zielonej Góry do Nowogrodu Bobrzańskiego. Budowla położona między parkiem a dziedzińcem gospodarczym, otoczona częściowo fosą, we wschodniej części przechodzącą w staw. Pałac murowany z cegły i częściowo z kamienia, założony na rzucie litery „L”, z cylindryczną wieżą w narożu północno-wschodnim. Trójkondygnacyjny, nakryty dachem czterospadowym. Nad wieżą hełm kopulasty z latarnią. Między skrzydłami dziedziniec otoczony neogotyckim murem kurtynowym z narożną basztą. Elewacje dekorowane gzymsami, boniowanymi lizenami, opaskami okiennymi, naczółkami nadokiennymi i płycinami podokiennymi. Zachowały się pozostałości po renesansowych sgraffitach o roślinno-rolwerkowych formach pod barokowymi tynkami. Oś fasady akcentuje późnorenesansowy portal kamienny z 1608 roku. Z podobnego czasu pochodzi płaskorzeźba z wizerunkiem Wulkana w kuźni, umieszczona nad wejściem do neogotyckiej baszty. We wnętrzu o dwutraktowym układzie wyróżniają się pomieszczenie przesklepione krzyżowo, zdobione ornamentem okuciowym, i sala z bogatą renesansową dekoracją sztukatorską belkowego stropu. Zachowały się fragmentarycznie polichromie stropów.

Dostęp do zabytku ograniczony. Własność prywatna - obiekt dostępny z zewnątrz.

opr. Marta Kłaczkowska, OT NID w Zielonej Górze, 09-09-2014 r.