Historia

Pałac wybudowano w latach 1741-1749 na miejscu starszej budowli piętrowej z lat 1670-1674, wzniesionej na rzucie podkowy za czasów Promnitzów. Podczas wojny siedmioletniej (1758), pałac spalił oddział huzarów. Jego odbudowa miała miejsce dopiero około połowy XIX w., kiedy to budowlę nakryto dachem płaskim. W latach 1919-1920 przywrócono dach mansardowy. W 1945 r. pałac ponownie spłonął.

Opis

Duży dwupiętrowy barokowy pałac jest centralną budowlą założenia pałacowo-parkowego. Zbudowano go na miejscu starszej budowli piętrowej z lat 1670-1674, wzniesionej na rzucie podkowy za czasów Promnitzów. Wykorzystując mury starszego pałacu m.in. zmodernizowano wnętrza i zbudowano w głównym hallu reprezentacyjną klatkę schodową. Wprowadzono także, zarówno we wnętrzach, jak i na elewacjach, całkiem nowy wystrój architektoniczny. W tym czasie budowlę nakryto dachem mansardowym. Do wnętrza prowadziły szerokie schody, które ozdabiały rzeźby czterech Atlasów podtrzymujących balkon. Wyposażenie pałacu stanowiły kosztowne meble, gobeliny, porcelanowy serwis miśnieński, cenne obrazy, wśród nich dzieła Tycjana, Rubensa i Cranacha. Obecnie odbudowana bryła jest nakryta nowym dachem mansardowym. Z tyłu pałacu znajduje się rozległy park.

Budynek można oglądać od zewnątrz.

Oprac. dr Krzysztof Garbacz, OT NID w Zielonej Górze, 28.12.2017 r.