Poznaj lokalne zabytki


Wyraź zgodę na lokalizację i oglądaj zabytki w najbliższej okolicy

Zmień ustawienia przeglądarki aby zezwolić na pobranie lokalizacji
Strona korzysta z plików cookies. Dowiedz się więcej.

kościół parafialny pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny - Zabytek.pl

kościół parafialny pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny


kościół XIII w. Branice

Adres
Branice

Lokalizacja
woj. opolskie, pow. głubczycki, gm. Branice

Kościół pw.Wniebowzięcia NMP w Branicach jest przykładem architektury neogotyckiej z przełomu XIX i XX wieku, w którym znajduje się jednolite neogotyckie wyposażenie.

Historia

Pierwsza wzmianka o kościele w Branicach pochodzi z 1248 roku. Pod koniec XIII w. kościół otrzymali premonstranci z Hradysza i opiekowali się nim aż do czasów reformacji.

Samodzielną parafią Branice stały się dopiero w roku 1782, a obecny kościół został zbudowany na miejscu poprzedniego, mniejszego kościółka, w 1792 roku. W trakcie kolejnych pożarów zostały zniszczone i odbudowane dach kościoła i wieża. Z biegiem czasu w kościele przestawała się mieścić wciąż rosnąca liczba wiernych i w 1888 r. położono kamień węgielny pod rozbudowę świątyni. Przedłużono prezbiterium i dobudowana została nawa poprzeczna. Poświęcenie przebudowanego kościoła nastąpiło w roku 1889.

Kolejnej modernizacji i rozbudowy podjęto się na początku XX w., a jej inicjatorem był ówczesny proboszcz, Józef Nathan. Projekt dobudowy naw bocznych został opracowany przez architekta Hansa Schlichta z Wrocławia. Pod koniec 1915 r. prace w kościele zostały zarówno we wewnątrz, jak i na i zewnątrz całkowicie ukończone. W 1916 r. założono krzyż na wieży oraz powieszono dzwony, a kościół został konsekrowany.

Opis

Kościół znajduje się na wzniesieniu pośrodku wsi. Otoczony jest ogrodzeniem w części metalowym na podmurówce, w części murowanym, z dwoma bramkami: na osi wejścia głównego oraz od południa. Wokół kościoła niewielki cmentarz, na którym znajdują się nagrobki z początku XX wieku.

Świątynia jest orientowana, trójnawowa, murowana z kamienia i z cegły, otynkowana i oskarpowana. Przebudowana w stylu neogotyckim na planie zbliżonym do krzyża z trójbocznie zamkniętym prezbiterium i prostokątną wieżą ustawioną przed korpusem nawy. Przy prezbiterium znajdują się dwie prostokątne przybudówki: mniejsza od pn. oraz większa od pd., w których mieszczą się zakrystia i grota lurdzka. Nawa główna oraz transept nakryte są dachami dwuspadowymi, na ich przecięciu znajduje się sygnaturka. Prezbiterium nakryte jest dachem dwuspadowym, przy zamknięciu dachem trójpołaciowym. Nawy boczne nakryte są trzema dachami dwuspadowymi o kalenicy prostopadłej do nawy głównej.

W elewacjach bocznych główny akcent położony jest na trójkątny szczyt transeptu dekorowany, wykonanymi w tynku, ostrołukowymi blendami oraz kruchty ze szczytami w ośli grzbiet.

Wieża otoczona jest narożnymi szkarpami i podzielona gzymsami na trzy kondygnacje. W zwieńczeniu wieży znajdują się cztery narożne wieżyczki zwieńczone hełmami, pomiędzy którymi umieszczona są tarcze zegarowe. Wieża zwieńczona jest ośmiobocznym hełmem.

Wnętrze nakryte jest sklepieniami gwiaździstymi. Wyposażenie kościoła pochodzi z przełomu XIX i XX wieku.

Zabytek dostępny.

Oprac. Aleksandra Ziółkowska, OT NID w Opolu, 31.10.2014 r.

Rodzaj: kościół

Styl architektoniczny: nieznana

Materiał budowy:  ceglane

Forma ochrony: Rejestr zabytków

Inspire id: PL.1.9.ZIPOZ.NID_N_16_BK.17245