Spichrz posiada wysokie wartości historyczne, charakteryzuje się tradycyjną formą i wyrazem, a także stanowi istotny element urbanistyczny jako fragment zabudowy zagrody.

Historia

Wieś Borucin po raz pierwszy wzmiankowana jest w dokumentach Herberta z Folsztyna już w 1302 r. Spichrz zgodnie z datą wyrytą w nadprożu powstał w 1841 r. w obrębie zagrody nr 24 będącej własnością rodziny Fojcików. Jest to cenny przykład charakterystycznego dla terenu powiatu raciborskiego ,,lamusa’’- czyli niewielkiego spichrza o konstrukcji zrębowej z charakterystycznymi oblepionymi gliną ścianami zewnętrznymi.

Opis

Spichrz położony jest w południowej części wsi Borucin we wschodniej pierzei ulicy Kopernika pod nr 65. Obiekt zlokalizowany jest w obrębie dawnej zagrody nr 24, w jej zachodniej części w niewielkiej odległości od budynku mieszkalnego oraz bramy wjazdowej. Jest to drewniany, dwukondygnacyjny obiekt wykonany w konstrukcji zrębowej,  na rzucie prostokąta o zwartej bryle nakrytej dachem dwuspadowym pokrytym pierwotnie łupkiem. Spichrz posadowiono na kamiennej podmurówce, a jego poszczególne ścinany obrzucone są od zewnątrz gliną, zwężając się ku górze tworzą pozorne sklepienie. W obrębie elewacji zachodniej małe okienka wentylacyjne, elewacje boczne proste, bez dekoracji. Główne wejście zamknięte jest półkoliście i zlokalizowane

w obrębie elewacji wschodniej (frontowej), drzwi klepkowe, powyżej nad wejściem znajduje się wtórny daszek wsparty na zastrzałach. W części szczytowej pionowe żerdzie umocowane w belce poprzecznej. Wewnątrz drewniany strop belkowy, schody  łączące kondygnacje o formie drabiniastej zlokalizowane są przy południowej ścianie.

Obiekt niedostępny dla zwiedzających, znajduje się w obrębie wygrodzonej działki mieszkalnej.

Oprac. Agata Mucha, OT NID w Katowicach, 13.11.2014 r.