Stanowi przykład drewnianej wiejskiej świątyni charakterystycznej dla regionu. Jego forma jest typowa dla południa Wielkopolski. Obiekt reprezentuje architekturę drewnianą charakterystyczną dla śląskiej szkoły XVII i XVIII w.

Historia

Parafia erygowana w 1400 roku przy drewnianym kościele pw. św. Wojciecha. Następny kościół istniał w Baranowie w latach 1505-1631. Obecny kościół zbudowano w 1732 r. z fundacji Zofii Stoińskiej, w miejscu poprzedniego kościoła z 1635 r., który wybudowano po wielkim pożarze Baranowa w 1631 r. Odnowienie kościoła miało miejsce w latach 1748 i 1770. W 1823 r. miało miejsce spalenie dwuwieżowej fasady kościoła. Budowa przy kościele murowanej neoromańskiej dzwonnicy w 1863 r. W 1869 r. przy południowej ścianie nawy postawiono kaplicę św. Wojciecha z drewna rozebranego kościoła w Słupi k. Kępna. W latach 1915-17 - gruntowna renowacja kościoła; pokrycie ścian polichromią. W latach 1905-1907 wybudowano murowaną plebanię Po 2000 r. renowacja ścian kościoła oraz dachu.

Opis

Pierwotnie Baranów wymieniany jest jako wieś - własność cysterek z Ołoboku (do 1326 r.). Lokowany jako miasto prywatne w 1426 roku. Z chwilą lokacji miasta Kępna (ok. 2 km na płn.-zach.) po 1660 roku następował powolny upadek Baranowa, aż do utraty praw miejskich w 1907 r. Zachował się dawny układ miejski (układ urbanistyczny znajduje się w rej. zabytków pod nr 667/A z 15.04.1993 r.). Obecny kościół usytuowany jest na północny-wschód od rynku, przy zbiegu ul. Kościelnej i Młyńskiej. Prawdopodobnie również było takie wcześniejsze usytuowanie kościoła.

Parafia w Baranowie erygowana została w 1400 roku przed lokacją miasta przy drewnianym kościele pw. św. Wojciecha. Kościół zbudowany w 1505 roku spłonął w wielkim pożarze Baranowa w 1631 roku. Zbudowana w 1635 roku świątynia przetrwała niespełna 100 lat. Obecny drewniany kościół zbudowany został w latach 1732-1734. Wieżyczka kościoła powstała w 1844 roku, a kaplica św. Wojciecha w 1869 roku. Otoczenie kościoła, dawny cmentarz o zarysie zbliżonym do prostokąta Wokół kościoła znajduje się ciąg komunikacyjny. Teren dawnego cmentarza porośnięty trawą i obsadzony drzewami liściastymi. W zachodniej części cmentarza usytuowano neoromańską w formie, dwukondygnacyjną dzwonnicę powstałą przed 1863 rokiem. Przy jej południowej ścianie znajdują się nagrobki rodziny Wężyków - dziedziców dóbr baranowskich i mroczeńskich. W południowo-zachodniej części usytuowane nagrobki miejscowych proboszczy. We wschodniej części znajduje się Figura Chrystusa na postumencie oraz grota Matki Boskiej.

Drewniany, orientowany, jednonawowy kościół o konstrukcji zrębowej na zewnątrz oszalowany. Jednonawowy, z prezbiterium zamkniętym wielobocznie i z zakrystią od północy. Prezbiterium kościoła niższe od nawy. Do kaplicy św. Wojciecha i nawy przylega nowsza dobudówka. Przy zachodniej fasadzie usytuowana kruchta. Prezbiterium i nawa nakryte dwuspadowymi, gontowymi dachami. Wieżyczka na sygnaturkę z 1844 roku o kształcie barokowym. Prezbiterium i nawa nakryte wspólnym pozornym sklepieniem kolebkowym z zaskrzynieniami wspartymi na profilowanej belce oraz profilowanych słupach. W kaplicy pozorne sklepienie kopulaste. Kaplica otwarta do nawy arkadą ozdobioną fragmentami rzeźbiarskimi ołtarzy z XVII i XVIII w. W kluczu arkady umieszczono rzeźbę Chrystusa Bolesnego. Chór muzyczny drewniany wsparty na czterech profilowanych słupach. Na belce tęczowej znajdują się barokowe: krucyfiks oraz rzeźby Matki Boskiej i św. Jana. Ściany kościoła pokryte polichromią z ok. 1915 r. Wyposażenie kościoła w przewadze barokowe oraz klasycystyczne.

Obiekt dostępny dla zwiedzających z zewnątrz. Możliwość zwiedzania po wcześniejszym uzgodnieniu. Bliższe informacje na temat parafii oraz godziny Mszy Św. są podane na stronie parafii i diecezji kaliskiej: www.diecezja.kalisz.pl

Oprac. Teresa Palacz, OT NID w Poznaniu, 05.02.2015 r.