Do poł. XIX w. Podlasie było niemal wyłącznie zbudowane z drewna. Również przybyli w 2. poł. XVIII w. z Rosji staroobrzędowcy swoje kunsztowne domy modlitwy wznosili z tego materiału.
Dzieje staroobrzędowców sięgają 2. poł. XVII w., kiedy w Kościele prawosławnym nastąpił rozłam (tzw. raskoł). Przyczyną podziału były działania patriarchy Nikona i Aleksego Michajłowicza zmierzające do reformy Cerkwi. Jedna z reform wprowadzała nowe (poprawione) księgi liturgiczne. Część wiernych nie akceptując owych zmian została przy starej tradycji. Zarządzenie carycy Zofii z roku 1685 o karaniu śmiercią występujących w obronie starej wiary, a później reformy Piotra I, doprowadziły do prześladowań i wyodrębnienia się społeczności staroobrzędowców. Wśród tej społeczności również następowały spory i podziały dotyczące tradycji i obrzędowości co doprowadziło do wyodrębnienia się dwóch zasadniczych odłamów: popowców i bezpopowców.
W Polsce staroobrzędowcy osiedlili się w trzech regionach: augustowskim, suwalsko-sejneńskim i na Mazurach. Najwcześniej starowierzy przybyli w rejon suwalsko-sejneński, prawdopodobnie już w 2. poł. XVIII w. W okresie międzywojennym było tu 6 najważniejszych ośrodków: Aleksandrowo, Głęboki Rów, Pogorzelec, Suwałki, Sztabinki i Wodziłki. W ośrodkach tych funkcjonowały domy modlitwy – molenny. Przy molennach zamieszkiwali nastawnicy (duchowni). Do dnia dzisiejszego na Suwalszczyźnie zachowały się cztery molenny, które są do siebie bardzo zbliżone pod względem architektonicznym i reprezentują nowszy typ budowli. Są to świątynie w Gabowych Grądach, Gibach (pobudowana w Pogorzelcu i przeniesiona na obecne miejsce pełni rolę kościoła katolickiego), Suwałkach i Wodziłkach. Zachowują one jednoprzestrzenny układ z trzema lub pięcioma oknami w każdej ze ścian wzdłużnych i poprzedzone są kwadratowym przedsionkiem, nad którym nadbudowano wieże-dzwonnice. Wewnętrzna ściana wschodnia – jako najświętsza część świątyni staroobrzędowców zawieszona jest ikonami i poprzedzona wydzielonym balustradą z pomieszczenia głównego i nieco podwyższonym klirosem - miejscem przeznaczonym dla nastawnika (przewodnika), jego pomocników i chóru.
