Najstarsza (unikatowa w skali Europy) świątynia w Krupach pochodzi z ok. 1400 roku i jest ukryta pod XVI-wiecznym „kostiumem” późnogotyckich ścian ceglanych. Pojedyncze obiekty mają metrykę XVI-wieczną i wzniesione zostały już jako świątynie protestanckie. Największą grupę stanowią kościoły XVII i XVIII-wieczne, wybudowane z reguły na miejscu wcześniejszych świątyń, zniszczonych w trakcie wojen i kataklizmów. Najmłodsze obiekty pochodzą z kon. XIX wieku. Stosunkowo prosta i względnie tania technika ryglowa umożliwiała szybką budowę kościołów, zwłaszcza przy odbudowie miejscowości po zniszczeniach lub na terenach kolonizacyjnych. Pierwotnie wznoszone były jako świątynie bezwieżowe, do których później dobudowano dzwonnice; od XVIII wieku budowano kościoły z wieżami – w tym wyprowadzonymi z korpusu nawy.

Są to kościoły salowe, o prostokątnym rzucie (w tym z trójbocznie zamkniętym prezbiterium), w większości wieżowe. Ryglowa konstrukcja ścian jest zróżnicowana pod względem kompozycji drewnianego szkieletu, przekrojów i sposobu obróbki poszczególnych elementów oraz wystroju. Najstarsze (np. XVII-wieczne) obiekty charakteryzują się regularnym i gęstym rytmem słupów, o dużych przekrojach, z dekoracyjnie rozwiązanymi szczytami. Kościoły XIX-wieczne lub przebudowywane w tym okresie, posiadają przynarożne zastrzały. Dominują elewacje z odsłoniętą kratownicą drewnianego szkieletu oraz tynkowanymi i bielonymi polami międzyryglowymi, wypełnionymi cegłą ceramiczną; w kilku kościołach odsłonięta jest faktura ceglanego wypełnienia.