Wśród kościołów dominuje prosty typ rozplanowania i bryły – jednoprzestrzenny, na rzucie prostokąta, z częścią ołtarzową zamkniętą ścianą prostą, trójboczną lub pięcioboczną. Znacznie rzadziej spotykane są świątynie o bardziej rozbudowanych bryłach – z wyodrębnionym prezbiterium lub bocznymi nawami. Charakterystyczną cechą kościołów są wieże - dzwonnice, najczęściej przysadziste, prostopadłościenne, wtopione w zachodnią część kościoła, niejednokrotnie zwieńczone barokowymi, baniastymi hełmami z latarniami. W kilku przypadkach występują wieże o strzelistej, zwężającej się ku górze formie, nakryte smukłymi, czworo-i ośmiobocznymi hełmami. W obrębie grupy występują także kościoły bezwieżowe, z usytuowaną obok wolnostojącą dzwonnicą. We wnętrzach wielu świątyń zachowały się empory, w tym charakterystyczne dla dawnych kościołów ewangelickich empory boczne oraz nielicznie już zachowane empory zaołtarzowe.
Kościoły ryglowe odznaczają się dużym tradycjonalizmem oraz skromną formą architektoniczną. Jest to architektura prosta, wyrażająca się poprzez logikę i rytm ryglowej konstrukcji oraz skontrastowanie materiałów – drewnianych elementów konstrukcyjnych i ceglanego, często tynkowanego wypełnienia fach. Pomimo, iż zdecydowana większość kościołów powstała w okresie baroku, nie mają one charakterystycznej dla tego okresu dekoracyjności i detalu. Barokowe formy pojawiają się tylko w baniastych formach hełmów wież, a także, w nielicznych przypadkach, w postaci opasek drzwiowych i okiennych.